Zijn microlearning en nanolearning het antwoord op een ‘verminderde aandachtsspanne’? (en waarom niet)

Deze vraag probeert Christopher Pappas te beantwoorden. Wat mij betreft zijn microlearning en nanolearning -voor zover het onderscheid zinvol is- nuttige e-learning toepassingen, maar niet om de reden die Pappas schetst.

Volgens Pappas lijkt de aandachtsspanne van mensen in de loop van de jaren steeds korter te worden. Mensen kunnen hun focus niet lang vasthouden en verliezen snel interesse in leeractiviteiten. Volgens Pappas helpen microlearning en nanolearning om dit probleem aan te pakken.

Microlearning verwijst volgens hem naar het aanbieden van kennis in kleine, hapklare brokken die snel geconsumeerd en opgenomen kunnen worden. Dit kunnen korte video’s, quizzen of infographics zijn. Nanolearning gaat nog een stap verder en gebruikt nog kleinere eenheden informatie. Dit zou ideaal zijn voor mensen met een zeer korte aandachtsspanne. Deze snelle ‘kennisimpulsen’ vragen volgens Pappas namelijk weinig tijd en betrokkenheid.

In zijn bijdrage bespreekt Christopher Pappas ook oorzaken van de veronderstelde kortere aandachtsspanne:

1. Informatie overload. Door de constante stroom van informatie via sociale media, e-mails en meldingen, raken onze hersenen overbelast.
2. Gebrek aan betrokkenheid. Wanneer leermateriaal niet boeiend of relevant is, verliezen we snel onze interesse en richten we ons op andere zaken.
3. Multitasking. Mensen proberen meerdere taken tegelijkertijd uit te voeren. Dit leidt tot mentale uitputting en verminderde productiviteit.
4. Sensorische overbelasting. Heldere lichten, harde geluiden en voortdurende afleidingen maken het moeilijk om te concentreren.
5. Angst en stress. Stress en angst maken het bijna onmogelijk om gefocust te blijven, aangezien onze gedachten constant afdwalen.
6. Technologieverslaving. Omdat we verslaafd zijn aan ‘schermen’, besteden we minder tijd aan belangrijke taken. Dit schaadt onze focus.
7. Digitale vermoeidheid. Te veel beeldschermtijd kan leiden tot mentale uitputting en slaapproblemen, waardoor we ons niet uitgerust voelen.

Voordelen van microlearning zijn volgens hem dan:

1. Flexibiliteit. Microlearning past in het dagelijks leven zonder vast schema. Of je nu op de bank zit, in de rij staat of in de bus zit, je kunt altijd leren.
2. Betere retentie. Kleine brokken informatie zijn gemakkelijker te begrijpen en te onthouden dan grote hoeveelheden informatie tegelijk.
3. Toegankelijkheid. Microlearning past zich aan jouw voorkeuren aan, of je nu video’s kijkt, artikelen leest of quizzen maakt. Dit bevordert inclusiviteit en maakt leren overal ter wereld mogelijk.
4. Kosteneffectief. Microlearning is vaak gratis beschikbaar en goedkoop te produceren, vooral in vergelijking met traditionele onderwijsmodellen.

Voordelen van nanolearning zijn volgens Pappas:

1. Beknopt format. Nanolearning biedt zeer korte kennisimpulsen die snel te consumeren zijn, zelfs als je maar één minuut hebt.
2. Directe toepassing. In plaats van lange tutorials te bekijken, kun je snel benodigde informatie opdoen en meteen toepassen.
3. Minimale onderbreking. Omdat het zo snel gaat, verstoort nanolearning je workflow nauwelijks en is er minder kans dat je je focus verliest.
4. Personalisatie. Nanolearning biedt gepersonaliseerde inhoud die past bij jouw interesses en behoeften, vergelijkbaar met een persoonlijke coach.

Christopher Pappas concludeert dat microlearning en nanolearning effectieve oplossingen bieden voor de afnemende aandachtsspannes in het leerproces. Door kennis in kleine, toegankelijke en gepersonaliseerde brokken aan te bieden, kunnen lerenden hun focus behouden en beter leren, zonder overweldigd te raken door informatie. Deze methoden maken leren volgens hem flexibel, toegankelijk en kosteneffectief, waardoor ze ideaal zijn voor de moderne lerende.

Mijn opmerkingen

De aandachtsspanne is geen vaststaande maat. Deze varieert per persoon en situatie. De omgeving en de aard van taken kunnen de aandachtsspanne beïnvloeden. We hebben inderdaad wel te maken met digitale media die sterk kunnen afleiden, waardoor je de indruk kunt hebben dat lerenden minder lang gefocust kunnen blijven op één taak. We weten echter ook dat jongeren nog steeds in staat zijn om langdurig gefocust te blijven wanneer ze betrokken zijn bij taken die hen interesseren of waar ze een duidelijk doel voor hebben. Gaming is daar een goed voorbeeld van. Als lerenden te maken hebben met goed ontworpen en boeiende leeromgevingen, en als zij afleiding weten te vermijden, dan kunnen zij nog steeds gefocust blijven. Je moet dus de oorzaken aanpakken door bijvoorbeeld te investeren in het leren focussen, en niet met oplossingen komen die de oorzaken laten bestaan. Microlearning en nanolearning verhelpen de factoren nauwelijks die onze focus verstoren.

Verder vraag ik me af of het onderscheid tussen microlearning en nanolearning zinvol is, en of deze laatste term niet vooral wordt gebruikt voor commerciële branding. Microlearning zou maximaal tien minuten duren, nanolearning maximaal drie minuten. Maar rechtvaardig dit verschil een aparte term?

Microlearning kan zeker bijdragen aan het verhogen van de betrokkenheid van lerenden. Door leerinhoud op te delen in kleine, behapbare stukken en gebruik te maken van technologie en gespreid en herhaald oefenen, kan leren flexibel, betekenisvol en effectief zijn. Ook kun je microlearning -mits de content en activiteiten gemakkelijk toegankelijk zijn- ook prima gebruiken voor werkplek leren. Dat zijn vooral belangrijke voordelen.

This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.