Met Google Glass staan we pas aan het begin van de ontwikkeling van ‘wearable computing‘. Rachel Metz schrijft bijvoorbeeld over een technologische ontwikkeling die mensen in feite in een permanente staat van ‘augmented reality‘ brengt. Ik vraag me daarbij wel af of mensen in staat zijn daarmee om te gaan.
Why Google Glass Is Just the Beginning gaat in op een ontwikkeling van een bril waarmee mensen de fysieke werkelijkheid kunnen zien, en tegelijkertijd virtuele objecten kunnen waarnemen en met behulp van sensortechnologie ook kunnen aanraken en bewerken. Met behulp van die bril kun je ook video conferences beleggen en samen virtuele objecten creëren (denk aan een mindmap). Je kunt bijvoorbeeld in een ruimte boodschappen voor iemand achterlaten die deze persoon ziet, als hij de ruimte betreedt. Er is dus in feite sprake van een permanente toevoeging van de virtuele wereld met de fysieke realiteit (‘augmented reality’).
De benodigde technologie is volop in ontwikkeling, maar zal binnen enkele jaren volwassen zijn.
Deze ontwikkeling illustreert het toenemende belang van draagbare technologie en ‘augmented reality‘. Er zullen – ook voor leren – veelbelovende toepassingen ontwikkeld worden: plaatsonafhankelijk leren, terwijl je toch in elkaars virtuele nabijheid bent.
Ik vraag me daarbij wel af deze permanente staat van augmented reality niet leidt tot een te zware belasting van zintuigen en brein. Zijn mensen in staat zich aan te passen aan deze belasting? Of zullen we slechts gericht en functioneel omgaan met deze nieuwe technologie (en eenvoudige boodschappen gewoon WhatsAppen in plaats van achter laten in een virtuele ruimte)?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie