Leerstijlen zijn nog steeds populair, ook al is er geen geloofwaardig bewijs dat ze bestaan. Het wetenschappelijk bewijs is zwak en niet overtuigend, concluderen diverse onderzoekers. Desalniettemin is het verstandig om te variëren in de manier waarop geleerd wordt.
Larry Cuban stelt onder meer dat het feit dat lessen bij sommige kinderen wel aanslaan en bij andere niet, vooral te maken heeft met factoren zoals interesse. Het categoriseren van leerlingen naar leerstijlen is ook zinloos, aangezien docenten nu al moeite hebben om te differentiëren naar voorkennis. Hij stelt o.a.
Learning styles has become unquestioned dogma among many educators, despite the utter lack of evidence to support it.
Annie Murphy Paul haalt ook diverse bronnen aan die opvattingen over leerstijlen naar de prullenbak verwijzen. Zij concludeert verder:
While students do have preferences about how they learn, the evidence shows they absorb information just as well whether or not they encounter it in their preferred mode.
Dit betekent echter niet dat je leerstof maar op één manier zou moeten presenteren, stelt deze auteur. Het is namelijk belangrijk dat verschillende zintuigen worden geprikkeld. Zo kun je via muziek ook mathematische vraagstukken leren. Hoogleraar Susan Courey doet daar bijvoorbeeld onderzoek naar. Courey heeft bewijs gevonden voor het effect van muzikale instructies. Murphy Paul concludeert:
The “learning style” that teachers and parents should focus on is the universal learning style of the human mind, and two characteristics of it in particular.
Deze kenmerken zijn dan:
- Lerenden profiteren ervan als zij op verschillende manieren worden geconfronteerd met informatie.
- De interesse van lerenden wordt geprikkeld door iets nieuws en door variatie.
Het effect van de nieuwigheid is overigens van tijdelijke aard, weten we.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Hoi Wilfred,
Ik blijf het een interessante discussie vinden of werken met leerstijlen werkt of niet. Leerstijlen bestaan natuurlijk niet op zich: ze zijn een theoretisch model, een construct dat handvatten kan bieden aan lerenden en docenten. Mijn ervaring is dat een (tijdelijke) focus op en kennis van leerstijlen veel van mijn deelnemers in pedagogisch didactische leergangen helpt bij het organiseren en van hun lessen en het aanbrengen van variatie in werkvormen. Mijzelf heeft het met name gebracht dat ik minder snel “schrik” van verbale of fysieke reacties van deelnemers en zoek naar de reden erachter. Zo reageer ik niet altijd gelijk op alles wat er in de groep gebeurt, maar kan ik beter aansluiten op waar de behoefte van de deelnemers ligt. Los van de vraag of de theorie wetenschappelijk aangetoond kan worden, durf ik ook na grondig nadenken te beweren dat het wél kan helpen betere lessen te maken (Zo geloof ik zelf niet in welke god dan ook, is er geen enkel wetenschappelijk bestaan ervan, maar helpt het een heleboel wensen wel bij het inrichten van hun leven)
Wat ik meeneem van je blog is dat de leerstijlen misschien slechts een (in elk geval betwist) middel zijn en dat het wellicht effectiever is direct aan het doel te werken, meer variatie. Als ik heb uitgevonden hoe ik dit in mijn werk toepas en met welk effect, zal ik het je laten weten.
Neurologisch kan de bewering van Murphy Paul natuurlijk kloppen, want meerdere zintuigen en hersengebieden worden geprikkeld en verbindingen moeten worden aangegaan. Dit maakt het waarschijnlijker dat er daadwerkelijk iets veranderd in de hersenen.
Hoe dan ook: bedankt voor een wederom prikkelende blogpost
Hi Wilfred
Ik kan me vinden in je verhaal. In mijn werkcontext; het opleiden van militair instructeurs geeft Kolb mijn cursisten houvast en geeft ze vooral nieuwe inzichten om af te durven wijken van hun eigen leerstijl.
Wij zijn gevormd en gewend om pragmatisch en erg gestructureerd te werken in onze organisatie waar creativiteit niet altijd gewenst is. Door het implementeren van leerstijlen geeft dit de deelnemer vooral nieuwe inzichten hoe opleiden ook kan.
Je triggert me wel met je blog om eens verder op onderzoek uit te gaan!
Als leerstijlen niet bestaan, hoe kun je daar dan van afwijken?
Volgens mij kun je je onderwijs ook op een andere manier verbeteren. Als een theoretisch model geen basis blijkt te hebben, moet je deze niet gebruiken (vind ik). Er zijn wel meer concepten, theorieën en opvattingen waar mensen houvast aan hebben, maar die ondoordacht, onjuist of zelfs onzinnig zijn. En dat kan behoorlijk uit de hand lopen. Godsdienst als opium van het volk, kankerpatiënten die te lang denken dat zij met een of andere alternatieve -maar onbewezen- therapie beter kunnen worden, enzovoorts.
Excusez le mot; leerstijl Wilfred, ik bedoel uiteraard “de manier waarop geleerd wordt”.