Het is lang geleden dat ik er mee te maken heb gehad. Maar in mijn huidige werk kom ik ‘m weer regelmatig tegen: de leesmap. Een roulerende map met niet persoonlijk geaddresseerde maar wel mogelijk relevante post en tijdschriften.
Bij het periodiek doorspitten van deze leesmappen vallen me altijd drie dingen op. In de eerste plaats de massa’s informatie die wij met z’n allen produceren.
Op de tweede plaats het schot hagel dat menig aanbieder van congressen, masterclasses, workshops en trainingen afschiet. Menig brochure bereikt mij langs wel vier kanalen. Je snapt dan meteen waarom dergelijk profesionaliseringsaanbod zo duur is, terwijl men inleiders vaak niet of slecht betaald.
Tot slot, op de derde plaats, valt mij de meerwaarde van social software op. Als al die aanbieders nu eens gebruik zouden maken van RSS-feeds èn als de potentiële doelgroep eindelijk massaal RSS-feed readers zou gebruiken! Dat zou de efficiëncy behoorlijk ten goede komen (en ook nog eens bomen sparen). Immers, je scant je RSS-feeds veel sneller dan dat je een leesmap doorneemt. Daarnaast werkt het heel efficiënt om online artikelen op te slaan in Del.icio.us of ander social bookmarking tools (bovendien kun je de informatie dan met anderen delen). Bij een leesmap loop je naar het kopiëerapparaat of naar de scanner om het artikel op te slaan. Dat kost meer tijd en bovendien is het maar de vraag of je het artikel ooit nog eens terugvindt (op het moment dat je het nodig hebt).
Dus weg met die leesmappen.
Helaas vrees ik dat dit voorlopig slecht een wens blijft. RSS en social bookmarking worden nog veel te weinig gebruikt. Door informatieaanbieders en door informatiezoekers. Bovendien geloven aanbieders nog steeds meer in ‘push’ dan ‘pull’-modellen. En in de praktijk blijkt dat helaas ook nog steeds te werken.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Uit mijn hart gegrepen! Buiten het feit dat er heel veel ‘consumenten’ nog niet toe zijn aan RSS (vind ik ook jammer, net als jij), zijn er ook ‘producenten’ die hier niet aan mee zullen werken. Er zijn er ook dingen (ik denk aan het tijdschrift Onderzoek van Onderwijs; zat ik namelijk net te lezen) die online gewoonweg niet bestaan. En van iets wat online niet bestaat, bestaat al helemaal geen RSS feed!