Ben Betts onderzoekt in How Can Social Learning Scale Massively? Lessons from World of Warcraft wat we kunnen leren van de zogenaamde massively multiplayer online role playing games (MMORPGs zoals World of Warcraft), als het gaat om samenwerkend leren.
Volgens Betts zijn betekenisvolle relaties van groot belang voor social learning. Als je sociale media gebruikt voor leren is het echter schier onmogelijk om in een netwerk van 10.000 mensen (bijvoorbeeld binnen een groot bedrijf) dergelijke relaties te ontwikkelen. Verdeel dus die groep in kleine delen, op een autonome basis. Binnen MMORPGs maakt men gebruik van domeinen, waarbinnen men speelt. Deze gebieden zijn individuele kopieën van het spel, waarbinnen spelers opdrachten alleen en met anderen uitvoeren.
Small groups of players, banded together autonomously as “guilds” form to take on the bigger challenges.
Binnen deze omgeving kunnen meerderen groepen tegelijkertijd aan dezelfde uitdaging werken. Elke speler moet gemotiveerd zijn om aan de taak te werken. Je kun namelijk vaak maar met een beperkte groep spelers werken aan een opdracht. De groepen hebben ook vaak een hechte relatie met elkaar. Groepen hebben vaak ook onderling contact met elkaar. Betts schrijft:
But the ability to showcase skill and discuss tactics with other guilds is one of the biggest drivers of online communities outside of the actual game environment.
Het vormen van kleine groepen is volgens de auteur dan ook van groot belang bij social learning. Hij vraagt zich daarbij wel af hoe je de voordelen van de massa bij het oplossen van vraagstukken daarbij kunt handhaven, en collectief leren kunt realiseren. De oplossing hiervoor ligt volgens Betts in divers samengestelde groepen, het lidmaatschap van meerdere groepen en het collectief beschikbaar stellen van resultaten van een groep om vervolgens met z'n allen te stemmen over de beste oplossing (hoe complexer het vraagstuk des te moeilijker dit laatste is uit te voeren, vrees ik).
Wat mij hierbij opvalt, is dat een aantal van deze lessen overeenkomt met wat we weten uit onderzoek naar computer supported collaborative learning (CSCL). Daaruit zijn ook conclusies te trekken over de omvang en samenstelling van groepen. Waar Betts geen aandacht aan besteed, en onderzoek naar CSCL wel, is aan de aard van de taak/opdracht. Sommige vraagstukken lenen zich er prima voor om aan de menigte voorgelegd te worden, voor andere taken zijn kleinere groepen meer geschikt. Zie daarvoor de inzichten van James Surowiecki en alweer onderzoek naar CSCL.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Ik heb hier nog wel een paar aanvullingen. Tenslotte heb ik zo’n 6 jaar ervaring in de leeromgeving van dit spel. Een gezamenlijk doel? Volgens mij moet een doel eerst persoonlijk zijn. Dus je moet anderen nodig hebben om je persoonlijk doel te behalen. Vertrouwen in je medespelers is daarbij essentieel. Het moeten dus geen vreemden voor je zijn. Daarom bestaat een groot deel van de tijd in wow uit rondhangen en dingen uit je persoonlijk leven delen (in chat maar ook op guild forum). Daarbij biedt het spel je de mogelijkheid om uit te blinken waar je goed in bent. Sommige spelers zijn goede leiders, anderen houden de groep in leven in belangrijke gevechten. Het onderwijs is vaak zo bezig met dingen waar we niet goed in zijn in plaats van het verder uitbouwen van talenten…. Zo kan ik nog wel even doorgaan. De leeromgeving in dit spel is zeer succesvol. We zouden meer van dit soort voorbeelden moeten benutten.
Ik denk dat het gezamenlijke doel vooral wordt gevormd doordat je alleen dat gestelde doel (= een raid boss verslaan) niet kunt behalen. Je hebt de andere 24 spelers met (heel belangrijk) hun verschillende capaciteiten en krachten nodig. De gezamenlijkheid zit hem ook in het samen uitvoeren van een eigen strategie (wie doet wat op welk moment).
Ik raid hard-core en ben nog dagelijks verbaasd door de moeilijkheid van de opdracht die we ons zelf opleggen: het kost uren training (zelf en met elkaar) voordat je een dergelijk complex gevecht kan uitvoeren. We schrijven tientallen blogposts over mogelijke tactieken, ‘vergaderen’ urenlang op een teamspeak server.
Ik werk vaak in communities van professionals (veel binnen de overheid) en de overeenkomsten tussen raiden in een mmorpg als warcraft of het bedenken van tactieken en strategiën in een beleidomgeving zijn eindeloos. Een mooi raakvlak zijn de serious games in binnen de overheid enbedrijfsleven. Ik denk dat steeds meer organisaties de kracht van zelforganisatie en -sturing door mmorpgs als warcraft zullen inzien.
(Totaal naast het onderwerp van deze blogpost: ik droom er altijd van een sollicitant te mogen onderwerpen aan het raiden in een mmorpg. Dat is toch veel leuker dan die flauwe assessments om dezelfde kwaliteiten te ontdekken?)
@Patricia Kokx: Toen ik deze blogpost schreef, dacht ik al dat jij zou reageren ;-). Dank voor de aanvullingen. Zinvolle toevoegingen.
@Danielle Jansen: jij ook dank voor de toevoegingen. Wat mij wel prikkelt, is dat je stelt dat je in WoW werkt aan een onhaalbaar doel. Als je dat doortrekt naar leren, lijkt me dat juist demotiverend te werken. Btw: ik ben helemaal niet handig met games. Ik zou door jou dan waarschijnlijk nooit worden aangenomen 😉
@ Wilfred. ik vermoed dat Danielle bedoelt dat het om een vrijwel onhaalbaar doel gaat. Iedere raider weet uit ervaring dat het uiteindelijk gaat lukken (vertrouwen in de afloop). Vaak zijn er echter weken van oefening, overleg, strategie bepalen en opnieuw proberen voor nodig. Geloof me, je leert elkaar en jezelf dan heel goed kennen. Als je dit doortrekt naar het onderwijs zou je kunnen zeggen dat de uitdagingen daar flink zwaarder kunnen, mits je ervoor blijft zorgen dat het doel haalbaar blijft. Doe je dat niet dan kan te veel frustratie leiden tot afhaken. Hierin zijn spellen ook heel goed omdat ze vaak feilloos evenwicht aanbrengen tussen frustratie en beloning. In het onderwijs zijn we steeds bezig met het voorkomen van frustratie terwijl een beetje frustratie vaak leidt tot beter presteren. Je moet de gigantische ontlading die het verslaan van een moeiljke raid boss tot gevolg heeft eens meemaken. Als we dat toch eens mochten meemaken in ons onderwijs 😉
@wilfred ik bedoel inderdaad dat het doel *alleen* onhaalbaar is en je alleen samen in een groep dit kunt bereiken, min of meer als een groepsopdracht of -project.