Hoe kun je er voor zorgen dan jongeren en volwassenen uit zichzelf graag willen leren? Dus niet omdat bijvoorbeeld hun baan op het spel staat, of omdat zij een tentamen moeten halen? Hoe wek je interesse voor leren? En hoe houd je die interesse vast?
Gisteren had ik met collega’s een conversatie over wat er voor zorgt dat volwassenen graag leren. Leren kost immers de nodige inspanningen, en is vaak lastig te combineren met werk en privéleven. Uiteraard heeft dit te maken met de wijze waarop leren wordt georganiseerd en gefaciliteerd. Maar toch ook met leren ‘op zich’.
Al heel snel kom je namelijk bij externe prikkels uit, zoals de noodzaak om je baan te behouden of juist de urgentie om ander werk te vinden. Theorieën over motivatie hebben vaak te maken over randvoorwaarden (autonomie, sociale verbondenheid, het gevoel hebben het te kunnen, een duidelijk doel hebben of progressie zien).
Maar wat maakt dat mensen graag leren? Annie Murphie Paul zoekt de oplossing in interesse.
Interest is a psychological state of engagement, experienced in the moment, and also a predisposition to engage repeatedly with particular ideas, events, or objects over time.
Interesse stimuleert mensen aan de slag te gaan met iets nieuws of exotisch. Interesse zorgt ook voor focus. Het heeft een cognitieve en affectieve kant. Je krijgt er onder meer energie van, en je denken wordt er door geprikkeld. Bovendien, zo concludeert de auteur mede op basis van onderzoek:
When we’re interested in a task, we work harder and persist longer, bringing more of our self-regulatory skills into play.
Je zou dankzij interesse, meent Murphie Paul, zelfs leerproblemen en handicaps kunnen overwinnen.
Voor onder meer het onderwijs betekent dit dat je eerst de interesse van lerenden moet wekken, om deze vervolgens vast te houden. Je moet ervoor zorgen dat je de aandacht krijgt, en dat je vervolgens de verbeelding stimuleert. Dat doe je bijvoorbeeld door jongeren in aanraking te brengen met tal van onderwerpen. Deze onderwerpen zouden nieuw moeten zijn, uitdagend en te begrijpen. Ze moeten dus in feite binnen Vygotski’s Zone van Naaste Ontwikkeling vallen. Bij het studeren bevorderen hints bijvoorbeeld het betekenis kunnen geven aan leerstof.
Of onderwerpen nieuw, uitdagend en te begrijpen zijn, is ook afhankelijk van het individu. Ook zouden lerenden vooral worden uitgedaagd om te leren als nieuwe informatie conflicteert met voorkennis.
A virtuous cycle is thus initiated: more learning leads to more questions, which in turn leads to more learning.
De aandacht moet worden gericht op datgene wat je nog niet weet. Dan wordt nieuwsgierigheid geprikkeld. Dat doe je bijvoorbeeld met behulp van vragen.
Het vasthouden van aandacht is volgens Murphie Paul lastig en risicovol. Bijvoorbeeld als lerenden het gevoel krijgen iets niet te weten over een onderwerp (zoals wiskunde), terwijl daarvan wel wordt benadrukt dat het erg belangrijk is voor iemands functioneren.
Je zou er vooral voor moeten zorgen dat lerenden de persoonlijke relevantie van onderwerpen zelf ontdekken, en zelf verbindingen kunnen leggen tussen henzelf en het onderwerp. Bij jongeren kun je bijvoorbeeld de vraag stellen hoe mensen datgene wat de leerling op school heeft geleerd, zou kunnen toepassen in hun dagelijks werk. Volwassenen zouden jongeren daarbij op verschillende manieren kunnen ondersteunen.
De auteur concludeert:
The goal in each case is to cultivate interests that provide us with lasting intellectual stimulation and fulfillment, interests that we pursue over a lifetime with vigor and zest.
Murphie Paul’s artikel prikkelt mij om hierover verder na te denken. Ik vermoed dat het gemakkelijker is om de interesse van jongeren te wekken, dan de interesse van volwassenen. Aan de andere kant denk ik dat het eenvoudiger is om de interesse van volwassenen vast te houden, dan de interesse van jongeren.
Hoe zou je concreet de interesse van volwassenen kunnen wekken met e-learning?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie