Staat ‘traditioneel leren’ hoger in de hiërarchie dan online leren? En is dat een belangrijke reden voor de ‘weerstand’ van veel docenten tegen deze manier van onderwijs?
Vanavond las ik het artikel ‘Why Faculty Still Don’t Want to Teach Online’ van Robert Ubell. De stijl en deels inhoud van het artikel stoort me. Zo meent deze auteur dat online leren “here to stay” is, mede omdat je dankzij online leren meer efficiënt onderwijs kunt verzorgen (meer studenten tegen lagere kosten bereiken). In tijden dat organisaties minder subsidie krijgen en studenten over minder budget beschikken, is dit volgens hem een groot voordeel. Ubell doelt daarbij op campussen die vrij kostbaar zijn. Hij vergeet daarbij te vermelden dat je als onderwijsinstelling bepaald niet gemakkelijk afscheid kunt nemen van gebouwen.
Hij haalt ook onderzoek aan waaruit blijkt dat online leren tot betere resultaten leidt dan face-to-face onderwijs. Hij vergeet daarbij te vermelden dat ‘blended’ learning volgens dezelfde metastudie (in opdracht van het Amerikaanse onderwijsministerie) tot nog betere resultaten blijkt te leiden.
Ook houd ik niet van de manier waarop hij over ‘weerstand’ van docenten schrijft, die teniet gedaan kan worden als zij eenmaal ervaring opdoen met online leren.
Soon after his conversion, faculty resistance at the institution began to crumble.
De reden dat ik deze bijdrage hier toch aan de orde stelt heeft te maken met één volgens Ubell belangrijke reden waarom docenten liever ‘traditioneel’ willen lesgeven, in plaats van online onderwijs te verzorgen.
Online leren staat volgens hem lager aangeschreven dan ‘traditioneel’ onderwijs. Je ondermijnt je positie als je online lesgeeft. Het doen van onderzoek staat namelijk hoger aangeschreven, en traditioneel onderwijs ook. Sommige colleges en universiteiten raden docenten zelfs expliciet af om online les te geven.
Dat komt vooral omdat veel -met name oudere- docenten geen hoge dunk hebben van de kwaliteit van online leren, zo blijkt uit onderzoek. Docenten met de meeste weerstand tegen online leren blijken overigens het minst vertrouwd met deze manier van leren te zijn.
Op universiteiten hoor je vaker dat docenten vooral worden afgerekend op wetenschappelijke publicaties, en dat onderwijs een lagere status heeft dan onderzoek.
Docenten zouden bovendien bang zijn controle te verlezen, mede omdat zij bij de ontwikkeling van online onderwijs samen moeten werken met videomakers of ontwerpers.
Ik heb nog nooit het argument gehoord dat online (of blended) leren minder aanzien heeft dan ‘traditioneel’ onderwijs. Ik heb ook nog niet eerder gehoord dat docenten niet gemotiveerd zijn om online onderwijs te verzorgen omdat zij bang zijn controle te verliezen. Wel hecht men -terecht- aan een hoge mate van autonomie. Daar kan echter ook bij online leren sprake van zijn.
De andere reden, die Ubell onderscheidt, herken ik wel:
Docenten klagen over het gebrek aan commitment van de organisatie met betrekking tot online leren. Dat blijkt uit onvoldoende technische en didactische ondersteuning, en amper ruimte om jezelf voor te bereiden. Verder krijgen zij weinig tijd voor het ontwikkelen van online cursussen. Ook is men bang dat zij geen eigenaar zijn over hun intellectuele eigendom.
Volgens mij zijn er nog meer -en vaak begrijpelijke- redenen om niet enthousiast te worden over online leren, zoals:
- Online leren is niet in het belang van docenten (werkdruk, teacher bandwith problem dat David Wiley ooit definieerde: dankzij internet aan meer studenten les kunnen geven, terwijl er grenzen zijn aan de begeleiding die je kunt geven.
- Onduidelijkheid (gevolgen voor de functie, verkeerde of andere verwachtingen, doelen).
- Angst niet aan de nieuwe eisen te kunnen voldoen (vertrouwen in eigen kunnen, ICT-vaardigheden, ruimte om zich voor te bereiden).
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie