Vandaag is het vijftien jaar geleden dat twee passagiersvliegtuigen doelbewust het World Trade Center in New York ramden, en één vliegtuig het Pentagon bewust raakte. Ik weet nog dat ik de ernst van de situatie pas doorhad toen ik de eerste beelden zag.
Ik was destijds werkzaam bij KPMG Consulting. Ik had die dag een overleg bij de AOC Raad in Ede over een strategieproject dat we op hun verzoek uitvoerden (strategiesessies met directies van AOC’s over ICT in het onderwijs). Ik zou die dag vroeg thuis zijn, maar realiseerde me dat ik mijn huissleutel was vergeten.
Mijn partner werkte toen vlak bij ons huis. Ik reed daarom langs haar werk om haar sleutel op te halen. “Heb je gehoord dat een vliegtuig in New York bewust een wolkenkrabber is ingevlogen?”, vroeg zij ontzet. Ik had nog niks gehoord, en realiseerde me de ernst hiervan op dat moment volstrekt niet.
Toen ik de auto thuis parkeerde, belde een collega me op. Hij eindigde het korte gesprek met de opmerking: “Wat vreselijk trouwens, wat daar in New York is gebeurd!” “Eh, ja”, zei ik en ik besloot toch maar eens de TV aan te zetten.
Het eerste beeld dat ik toen zag, was de zuidelijke toren van het WTC die instortte. Dat moet rond 16 uur Nederlandse tijd zijn geweest. Vervolgens heb ik die dag tot ongeveer half twee ’s nachts verdwaasd naar de TV zitten te kijken.
Nog nooit zijn er zoveel doden bij één aanslag gevallen, ook al dacht ik op 11 september 2001 dat het aantal slachtoffer nog veel hoger zou uitvallen. De gevolgen van deze terreurdaad zijn immens, en beïnvloeden tot op de dag van vandaag nog steeds het openbare leven.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
In de pauze tijdens college van het (bij)vak ‘forensische psychiatrie’ (UL), De conciërge had een klein tv-tje. Het was daarom voor iedereen snel duidelijk hoe ernstig het was. Deel twee van college duurde 10 minuten. Daarin werd iedereen gezegd om snel thuis te kijken.
Dank voor het delen!
“ook al dacht ik op 9 september 2001” 11 sept.
Wij hadden net de vrijdag 7-9 er voor tickets geboekt voor Boston en NYC, om 2 weken later te vliegen. Dinsdag was ineens onzeker of we zouden kunnen gaan. Mijn vrouw belde me op het werk, en ik dacht eerst ja zal wel een Cessna zijn. Uiteindelijk werd het een heel vreemd en intens bezoek aan de VS, van een toeristische trip werd het ineens ook een check hoe het met onze vrienden en familie in de VS was. In NYC rondlopen kort na de aanslagen voelde zoals we ons voelden in de dagen na de vuurwerkramp in Enschede. Dezelfde verlorenheid, dezelfde bizarre geruchten, dezelfde stank, dezelfde aanwezigheid van militairen op straat, dezelfde saamhorigheid. We waren o.a. op Grand Central station in NYC toen de bombardementen op Afghanistan op 7 okt begonnen. Ineens ging er een golf en gegons door de massa, en mensen zakten huilend op de grond. Nieuws-teams maakten opnamen. Een rare omslag in de stemming ook, van saamhorigheid in tegenslag naar staat van permanente oorlog (al had Bush dat op 20-9 al aangekondigd met zijn “je bent of met ons of met de terroristen.”)
Goh. Aparte ervaring. Ik herken die omslag in stemming ook. Ik weet nog dat ik een paar dagen na de aanslag bij een politieke bijeenkomst was, waar men positief gestemd was dat Bush niet meteen terug sloeg. Enkele weken later gebeurde dat alsnog. Btw: ik heb de datum aangepast.