Vanochtend las ik in de 'doden bomeneditie' van de Volkskrant een artikel over serious gaming bij trainingen. Inmiddels ook online te vinden. Viel me niet tegen.
De auteur illustreert dat je met behulp van serious gaming beter gebruik kunt maken van visualisaties en (virtuele) ervaringen (niet alleen to know, to know how maar ook to show). Je kunt op een veilige manier experimenteren met de realiteit (gevolgen van beslissingen zien), en begrip krijgen voor complexe systemen.
Verder komt ook onder andere het veronderstelde motiverende karakter van serious gaming aan de orde (omdat deze vormen van leren een beroep doen op vrijwilligheid en autonomie).
Informatief is ook de marktinformatie (44 bedrijven zouden zich op de Nederlandse markt bezighouden met serious games) en het onderscheid dat gemaakt wordt tussen soorten serious games: persuasive games, training games, management games en virtuele werelden (die m.i. onterecht in dit rijtje worden opgenoemd: een virtuele wereld is geen game, maar een play).
Het artikel bevat helaas ook onzin over de niet-bestaande 'leerling 2.0'. Ook wordt ook in deze bijdrage de mythe van de leerpiramide ('cone') van Dale weer klakkeloos opgevoerd.
De auteur laat diverse gesprekspartners aan het woord. Ik stel me daarbij voor dat mensen als Rob Martens (OU) en Geertje Bekebrede (TU Delft) lang met de journalist hebben gesproken en nu enigszins beteutert constateren dat hun bijdrage is gereduceerd tot één zin.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie