Dankzij nieuwe technologie is het mogelijk om onderwijs meer te personaliseren. John Spencer onderscheidt daarbij aan de hand van de muziekindustrie vier fasen:
- Standaardisering. Daarbij vraag je je af wat de behoeften zijn van de groep lerenden, en ontwikkel je op basis daarvan een aanbod.
- Differentiatie. De docent vraagt zich af hij hoe beter kan aansluiten bij de verschillende niveaus in de groep.
- Maatwerk (customization). Individuele lerenden kunnen zelf keuzes maken op het gebied van leerdoelen, leerinhouden en leeractiviteiten. Vaak op basis van aanbevelingen van docenten. Deze fase brengt uitdagingen met zich mee ten aanzien van het maken van samenhangende keuzes, en de planning.
- Personalisering. In deze fase hebben lerenden zelf de grootste zelfverantwoordelijkheid om leren persoonlijk te maken. Er is sprake van een constante dialoog met lerenden over wat en hoe zij willen leren, en welke faciliteiten zij nodig hebben om te leren. Spencer schrijft over deze fase onder meer:
The shift here is from choice to freedom, where the power is more horizontal. It’s a chance to develop loose lessons with a greater sense of student autonomy. It’s real. It’s personal. It’s respectful of autonomy and identity.
Het is niet eenvoudig om lerenden deze hoge mate van autonomie en zelfverantwoordelijkheid te leren dragen. Men zal dit vaak nog moeten leren.
Een zinvolle indeling. Ik mis echter nog één stadium: die van het massa-maatwerk (mass customization). Deze stap zit tussen differentiatie en maatwerk in. Lerenden kunnen binnen bepaalde kaders individuele keuzes maken. Het systeem van minoren is daar een voorbeeld van.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie