Via Gary Woodill ben ik gestuit op een rapport van het Wereldnatuurfonds (WNF, januari 2009) over videoconferencing. Videoconferencing kan volgens het WNF helpen de CO2-uitstoot te reduceren. Voor een land als Australië zou het bijvoorbeeld gaan om een reductie van 2,4 miljoen ton CO2. Uiteraard veroorzaakt het gebruik van technologie ook CO2-emissie, maar die valt in het niet bij reizen.
Toch valt de adoptie van videoconferencing volgens het WNF tegen.
This is because of barriers such as: concerns about effectiveness of the technology; limited access to bandwidth and equipment; weak vendor incentives to push large-scale use; misalignment of user incentives and; a lack of strategic impetus in many organisations; and poor information
about the benefits.
Het WNF pleit voor een wereldwijde, vrij toegankelijke, videoconferencing infrastructuur. De kosten hiervan bedragen 495 miljoen dollar eenmalig, en 347 miljoen dollar jaarlijks.
Het WNF richt zich op de CO2-uitstoot die wordt veroorzaakt door luchtvaart. Daarnaast zou je ook de emissie van het autoverkeer kunnen terugdringen als je meer gebruik zou maken van videoconferencing.
Het gevoel van noodzaak moet daardoor wel sterker worden. Kosten van mobiliteit (en kosten van verlet) zijn waarschijnlijk nog te laag om daadwerkelijk als prikkel te dienen. Verder vinden mensen het ook plezierig om te reizen (los te komen van het dagelijks werk, in aanraking te komen met andere culturen, mensen persoonlijk ontmoeten, etc.). Illustratief is bijvoorbeeld dat GroenLinks-vergaderingen eigenlijk nog steeds uitsluitend face-to-face plaats vinden. Vanuit dergelijke organisaties zou je eigenlijk als eerste verwachten dat men videoconferencing toepast.
De aswolk schijnt overigens wel bij te dragen aan de populariteit van videoconferencing. De IJslandse vulkaan verhoogt de urgentie, en zorgt er voor dat er geen alternatief is voor videoconferencing (als internationaal overleg noodzakelijk is).
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie