Als je (t)e-learning -in welke vorm dan ook- wilt implementeren, word je vroeg of laat geconfronteerd met de vraag: hoe krijg ik ‘ze’ mee? Vaak gaat het daarbij om docenten, maar vergeet ook het management en deelnemers niet.
Het boek Hoe krijg je ze mee? Vijf krachten om een verandering te laten slagen (Mars, 2006) gaat over het ‘mee’ krijgen van medewerkers bij innovatie. De vijf krachten zijn samenvattend:
- Mate van urgentie (aard, ernst en oorzaken van het probleem dat met de verandering wordt opgelost). Wat mij betreft ontbreekt het daar bij (t)e-learning in het onderwijs vaak aan.
- Ambitie, nodig voor het creëren van een gevoel van richting voor de doelgroep. de verandering moet concreet en betekenisvol zijn.
- Planning en veranderstrategie.
- Interactie met de doelgroep.
- Leiderschap.
Lijkt helemaal niet zo opzienbarend. Maar de auteur schijnt de opvattingen wel erg praktisch toepasbaar en concreet te hebben opgeschreven.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Urgentie suggereert noodzaak. Noodzaak om te overleven bijvoorbeeld. De urgentie klinkt wel door in de vorm van praten over onderwijsconcepten die niet zonder e-learning zouden kunnen. e-Learning maakt immers een grote mate van diversiteit en flexibiliteit mogelijk. Maar het blijft vaak bij praten en verder gewoon aanbodgestuurd onderwijs programmeren. Dus de urgentie wordt niet echt gevoeld. De zgn. Einsteingeneratie rammelt niet genoeg aan de poort om maar de schijn van urgentie te wekken.
Ambitie is een kwestie van vrije keuze in het neerzetten en verwezenlijken van een visie. De ambitie wordt verwoord in de vorm van het willen aanbieden van individuele leerroutes en optimale studieloopbaanbegeleiding, werken aan de ontwikkeling van beroepsidentiteit via samenwerking met het bedrijfsleven. Bij de verwezenlijking van ambities kan e-learning ook een rol spelen. Weer geldt dat de ambitie blijft hangen in goede bedoelingen.
De overige drie punten zijn van vooral van belang om de noodzaak of wil tot veranderen ook om te zetten in handelen. Je begrijpt dat co-design en co-makership – vergaande invloed van student en bedrijfsleven – als wezenlijke kenmerken van ketenomkering vragen om sterk leiderschap, serieuze omgang met de doelgroep en een eenduidige aanpak.
Sociale innovatie van onderwijs, zoals het leren in sociale netwerken met veranderingen in rolpatronen en verschuivingen t.a.v. verantwoordelijkheden, zal aan organisatieverandering en de technische innovatie (invoering van e-learning), vooraf moeten gaan maar ook niet zonder de laatste kunnen slagen.
@ Paulo: eens wat betreft de urgentie. Dat bedoel ik ook. Ook eens wat betreft ambitie. Maar zorg er wel voor dat die visie concreet en betekenisvol is.