In Death to the Digital Dropbox: Rethinking Student Privacy and Public Performance leveren Patrick R. Lowenthal en David Thomas forse kritiek op de manier waarop online leren vaak binnen het onderwijs wordt gebruikt:
Online learning often mirrors the traditional classroom, with a focus on read and write (and at times discuss)
Soms zijn daar goeden redenen voor, maar lang niet altijd. De auteurs geven in deze bijdrage vooral af op de digital dropbox waar lerenden werkstukken privé kunnen inleveren. Lowenthal en Thomas pleiten ervoor om lerenden hun producten publiekelijk te laten delen, en van feedback te laten voorzien. Eventuele bezwaren hiertegen (met name privacy, schaamte, publieke feedback kost docenten meer tijd) proberen zij te weerleggen.
Het risico op plagiaat kan bijvoorbeeld worden teniet gedaan door lerenden opdrachten te geven, die mede inspelen op de persoonlijke belangstelling van de lerende. Bovendien denken lerenden er volgens de auteurs wel twee keer over na voordat zij 'gejat werk' publiceren. Publiek publiceren vergroot bovendien de zorgvuldigheid.
De opvatting van Lowenthal en Thomas op de digital dropbox heeft te maken met hun visie op leren, die uitgaat van leren als een sociaal proces. Lerenden ontwikkelen daarbij unieke producten. Zij reproduceren dus geen kennis, maar creëren sterk gepersonaliseerde, authentieke, artefacten. Lowenthal en Thomas schrijven:
Learning is a socially situated practice. The outcomes of learning will almost surely be applied inside socially structured work environments that do not have any sense of private output. Reports, project plans, memos, and analysis are produced and presented in a very public manner. Reflecting an authentic practice of working with others to achieve an outcome, public performance of student work not only models this practice, it also provides remarkable learning opportunities for students receiving feedback from their peers, outside experts, and the instructor.
Daarnaast kan deze manier van werken volgens de auteurs ook de werkdruk van onderwijsgevenden verminderen omdat anderen feedback geven.
Een eerste stap bij deze aanpak zou het binnen een groep delen van producten kunnen zijn. De auteurs kunnen zich namelijk gelukkig wel voorstellen dat je zo'n proces geleidelijk moet opbouwen. Het zelfvertrouwen van lerenden moet namelijk groot zijn, wil men publiek willen delen. Een tweede stap kan het onder pseudoniem publiceren zijn.
Het vanuit didactisch perspectief vervangen van de digital dropbox door public performance is een interessante gedachte. Dit werkt uiteraard alleen maar als je werkt met een bij behorende pedagogisch-didactische visie. Daarnaast lenen niet alle onderwerpen zich voor een public performance. Ik denk bijvoorbeeld aan reflecties op persoonlijk functioneren of aan zorgplannen. Bovendien zullen lerenden zich veilig moeten voelen om content publiek te delen. De auteurs overschatten wat mij betreft de mate waarin door derden feedback wordt gegeven. Of dat gebeurt, is afhankelijk van diverse factoren (zoals onderwerp, netwerk, taal, enzovoorts).
Dat deze manier van leren wel degelijk kan werken, toont de digitale voetafdruk van Een, Twee, Tien aan.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Het zou verboden moeten worden!
Klassikale opdrachten uitzetten (die ook nog eens jaar in jaar uit hetzelfde blijven) terwijl we de kwaliteiten van het individu moeten weten te vinden, te stimuleren, te prikkelen.
Want hoewel veel mensen dezelfde tv-programma’s kijken, dezelfde reclameboodschappen over zich heen krijgen en dezelfde kranten lezen (steeds minder) gaat het toch om de verschillen tussen de individuen en niet om de overeenkomsten.
Wanneer je in het onderwijs de verschillen tussen de passie, ambities en talenten van jongeren naar boven laat komen, kun je makkelijker (producten, competenties, project ideeën) gaan optellen en gaat leren 3 keer harder. Ik ben dus een groot voorstander en voorvechter voor individuele opdrachten in één klas. Omdat je je als student ten opzichte van de andere klasgenoten ook veel meer verdiept in dat ene onderwerp van jouw keuze, wordt je ook veel eerder gezien als expert op dat gebied en is er makkelijk een podium voor jou gecreëerd om te kunnen schitteren.
Ik stimuleer die individuele verdieping dan altijd door studenten dan les te laten geven, workshops te laten organiseren. (Als je iets uit moet leggen aan anderen leer je het meest) Wilfred, jij schud daar vast wat mooie onderzoeken over uit je ipad 🙂
Misschien dat mijn opvattingen niet op iedere opleiding van toepassing zijn, maar zeker wel in al die opleidingen (en dat zijn er in mijn optiek al meteen heel veel) die de roep van de maatschappij om creativiteit en innovatie moeten ondersteunen.
Leuk, om de digitale footprint van #eentweetien hier als voorbeeld te zien hoe het wél kan.
Uit ervaring kan ik zeggen dat eventuele bezwaren tegen publiekelijk laten delen van producten van studenten niet opwegen tegen de voordelen. Dat noemen we gewoon kennisdelen!
We leven in een maatschappij waarin onze kennis buiten ons eigen brein wordt opgeslagen, op internet. Dat is ons collectieve brein. Als je daar van af wilt plukken, wat iedere docent én student doet, dan behoor je jouw kennis daar ook aan terug te geven.
@Denkbeeldhouwer: dank voor je toevoeging en onderstreping. Volgens mij zitten we wel op één lijn. Jouw opvattingen sporen met pijlers van digitale didactiek (creëren, publiceren, uitdragen).