Vandaag heb ik besloten mijn lidmaatschap van de NVO2 op te zeggen, de Nederlandse Vereniging voor HRD-professionals. Al een tijdje sluimerden gevoelens van ongenoegen in mijn hoofd (ik ervaar bijvoorbeeld weinig draagvlak voor e-learning). Het blad "Leren in ontwikkeling" ging al vaker praktisch ongelezen bij het oud papier omdat de onderwerpen mij niet aan stonden. Maar het januarinummer vormde de druppel, in het bijzonder het artikel "Een kwestie van gevoel". Leest u mee?
"Het paard en zijn authenciteit is een waardevol reflectie-instrument(op het onbewust niveau) voor de mens. Het paard fungeert daarbij als een indicator voor de innerlijke toestand van de deelnemer, zowel het bewuste als onbewuste deel hiervan. Het paard`helpt dan in feite de werkelijkheid te nemen zoals die zich aan jou als mens voordoet zonder oordeel (zonder afweer van gevoelens)."
Aldus de eerste zinnen van deze bijdrage.
Zijn we nu helemaal gek geworden?
Ik ben best bereid om buiten bestaande kaders te denken. Ik ben best in voor vernieuwende aanpakken als het gaat om leren en ontwikkelen (zie mijn passie voor te-learning). Maar er zijn grenzen! Workshops met paarden, praten met bomen en zwemmen met dolfijnen als educatieve activiteit. No way!
Ik had al ernstige twijfels bij muziekworkshops, enneagrammen en outdoor activiteiten. Maar dit is echt over de grens.
"Leren" wordt pas een strategisch middel binnen organisaties als we de toegevoegde waarde ervan aannemelijk kunnen maken. Door met paarden te fluisteren, zal je dat niet lukken.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie