Ik heb al vaker geblogd over wat online leren vraagt van lerenden. Online leren stelt namelijk best wel eisen aan lerenden. Volgens Kelsey Sheehy en Josh Moody trappen lerenden regelmatig in tien valkuilen.
- Lerenden kijken niet of een online cursus of aanbieder geaccrediteerd is. Met andere woorden: let op een eventueel kwaliteitskeurmerk.
- Lerenden houden geen rekening met hun eigen voorkeuren op het gebied van leren. Ben je slecht in het organiseren van je eigen leren? Neig je vaak tot uitstel? Denk dan twee keer na. Mijn opmerking: aanbieders kunnen hier ook wat aan doen. Bijvoorbeeld door deadlines te hanteren of via begeleiding. Maar inderdaad: online leren werkt goed als je je eigen leren goed kunt sturen. En als de aard van de leerervaring jou aanspreekt.
- Lerenden verdiepen zich onvoldoende in het curriculum, als zij zich inschrijven. Weet je wel waar de online cursus over gaat? Mijn opmerking: hoe lager de drempel om deel te nemen, des te sneller schrijven mensen zich in. Zelfs als een aanbieder helder formuleert, dan nog lezen belangstellenden vaak slecht waar het aanbod over gaat. Dat komt mogelijk doordat we online tekst eerder scannen dan aandachtig bestuderen. En bij video’s haken we na enkele minuten af.
- Lerenden onderschatten de complexiteit van een online cursus en denken dat de inhoud eenvoudig is. Een online cursus is net zo complex als een face-to-face of blended cursus. Dit wordt weleens onderschat.
- Lerenden negeren signalen die wijzen op kwalitatief minder goed aanbod.
- Lerenden kijken niet goed naar de technische specificaties die online leren vereist. Mijn opmerking: dit speelt vooral een rol bij synchroon online leren. Lerenden hebben dan bijvoorbeeld geen koptelefoon waardoor geluid kan gaan rondzingen en lerenden niet kunnen spreken. Of hun draadloze verbinding is onvoldoende stabiel.
- Lerenden kijken niet naar de ervaring van de docent met online leren. Mijn opmerking: je moet docenten natuurlijk ook de kans geven hierin te groeien. Voor elke online docent was er ooit een eerste keer.
- Lerenden denken dat zij gemakkelijk fraude kunnen plegen bij opdrachten. Bij online leren beschikken instellingen vaak over meer tools om fraude te detecteren dan bij face-to-face onderwijs (denk aan originaliteitscheck en online proctoring).
- Lerenden werken in een ‘bubbel’. Online leren hoeft echter geen eenzaam leren te zijn. Er kan veel sprake zijn van onderlinge interactie. Dat is deels afhankelijk van het ontwerp van een online leerervaring.
- Lerenden vragen geen hulp als zij knelpunten ervaren. Mijn opmerking: mede-lerenden kunnen ook helpen. Je hebt daar niet alleen tutoren voor.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie