Erno Mijland is één van de vele mensen die volgens eigen zeggen zijn leven laat dicteren door zijn smartphone. Volgens hem moeten we manieren vinden om te ontsnappen aan de dagelijkse verleidingen van dit mobiele device. Een taak voor het onderwijs?
Vandaag las ik via Blendle Erno’s artikel Help! Hoe ontsnap ik aan mijn smartphone? (nee, niet gratis. So what?). Erno schrijft daarin onder meer dat de smartphone bijdraagt aan de vrees iets te moeten missen. Daarom checkt hij zo’n twintig keer per dag zijn mail. Hij vermoedt zelf als bevestiging dat hij bestaat.
De vele berichten leiden echter tot een lange ’to do’ lijst, of tenminste tot een wensenlijst van af te werken zaken. Dit gaat volgens Erno ten koste van de kwaliteit van leven of ten koste van je productiviteit (het haalt je uit een flow).
Daar komt bij dat een zeer intensief gebruik van de smartphone (en andere devices in het algemeen) ten koste gaat van de mogelijkheid om na te denken, te reflecteren of op ideeën te komen. In feite gaat het ten koste van je leervermogen. Of zoals Erno het mooi omschrijft:
Wie elke leegte vult met informatie en entertainment, vergeet hoe belangrijk leegte is voor het brein.
Erno zet daarom -net als ik overigens- alerts uit, evenals de trilstand. Hij legt de smartphone regelmatig met het scherm op tafel. Desalniettemin slaat bij hem soms het ‘phantom vibration syndrome’ toe. Je voelt de telefoon in je broekzak trillen, terwijl deze niet eens in de broekzak zit.
Eerlijk gezegd geloof ik niet dat Erno zijn leven laat dicteren door zijn smartphone. Daarvoor houdt hij zich m.i. te lang bezig met mediawijsheid. Zijn fraai geschreven artikel kun je echter beschouwen als een terechte ‘wake up call’.
In zijn bijdrage verwijst hij ook naar een testje waarmee je kunt checken of he verslaafd bent aan je smartphone (voor wat het waard is). Ik scoorde een ‘4’ wat getypeerd wordt als ‘Normaal telefoongebruik’.
En dat herken ik wel. Ik heb wel een tijd gehad -vooral toen ik enkele jaren geleden op Foursquare zat- dat ik de smartphone overdadig gebruikte. Ik gebruik de smartphone nog steeds intensief, en met name ook voor andere dingen dan te bellen. Ik heb de smartphone altijd bij me, en kan deze eigenlijk geen dag missen. Ik kan de smartphone wel best enkele uren in de tas laten zitten, zonder er naar om te kijken. Ik gebruik dit apparaat en andere technologieën en media (zoals Twitter) namelijk selectief.
Daar gaat het wat mij betreft om: dat je selectief en slim gebruik maakt van mobiele technologie en media (en soms voor je plezier mag natuurlijk ook). Bovendien moeten we af van het idee dat we alles moeten weten en kennen, en dat we niets mogen missen. Dat vraagt om een attitudeverandering, onder meer ten opzichte van wat we onder ‘expertise’ verstaan.
Het is de vraag of we dit door vallen en opstaan zelf moeten leren, of dat het onderwijs hierin een taak heeft. Ik denk het eerlijk gezegd wel. Patrick Koning pleit er m.i. terecht voor dat jongeren zich leren te focussen. Ze winnen tijd, de kwaliteit van hun werk verbetert, en het leidt tot minder stress.
Als onderwijsinstelling heb je niet alleen een pedagogische opdracht op dit terrein: je hebt er ook belang bij. Je kunt immers eenvoudig aannemelijk maken dat de leerprestaties verbeteren bij meer concentratie en focus (en minder afleiding). Bovendien heb je ook belang bij een groter welbevinden van lerenden.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie