Sean Michael Morris heeft onlangs een keynote verzorgd met de titel Reflections on Teaching through the Screen. Wat is volgens mij de essentie van zijn boodschap?
Morris heeft jarenlange ervaring met online leren. Toch werd ook hij overvallen door de pandemie. De grootste uitdaging daarbij was volgens hem oprecht verbonden blijven met lerenden, met collega’s (en met vrienden en familie).
But the harsh glare of the LCD screen is no warmth decent enough to replace a held hand, the echo of laughter in a room down the hall, a smile in full relief. We all longed for something we never knew we had been taking for granted: a too-crowded room, the polite “bless you” following a stranger’s sneeze. Maskless faces. The hint of mint on someone’s breath.
Lerenden en docenten hadden behoefte aan meer en nieuwe vormen van menselijk contact. Dit werd echter niet geboden door de traditionele aanpak van online leren, de steriele omgeving van het LMS, de kilheid van beoordelingen afgestemd op resultaten, en de de beleefde ongemakkelijkheid van een conversatie waarbij sprake is van één keer posten en twee keer antwoorden.
Toen docenten en lerenden werden gewezen op technologie als de oplossing voor de vele dilemma’s die door de pandemie waren ontstaan, vonden zij niet de hulp waar zij behoefte aan hadden.
Teach through the screen, not to the screen. Screw technology; find each other.
Hoe realiseer je namelijk leersituaties waarbij sprake is van toevallige gesprekken en kruisbestuivingen, onverwachte samenwerkingen en authentieke emoties door middel van een plat beeldscherm?
We bleven volgens Morris te veel hangen in zaken als academische integriteit, leerachterstanden, aanwezigheid en roosters die nog steeds gebruikt moesten worden. We hebben te zeer gekeken naar hoe we activiteiten, zoals bestaande manieren van beoordelen, kunnen voortzetten zoals we dat gewend waren. Bijvoorbeeld door onderwijs te streamen of door middel van online proctoring. Morris pleit echter voor transformatie:
Transformation is a reasoned response to a reality that no longer serves our needs.
Het gaat om het vermogen en de bereidheid om opnieuw na te denken over hoe het onderwijs er moet uitzien wanneer de omstandigheden radicaal veranderen. We moeten ons open stellen door ons voor te stellen hoe het anders zou kunnen zijn. Er zijn ook docenten die dat hebben gedaan.
Volgens Morris moeten we daarom de manier waarop we onderwijs geven veranderen. Vraag wat je vanaf het begin af wat je over lerenden wilt weten? Wat moeten zij over jou weten? Welke barrières kunnen er zijn die jouw verbinding met lerenden en van lerende tot lerende belemmeren?
Verder zou je een interpersoonlijke digitale geletterdheid moeten ontwikkelen. Geef bijvoorbeeld ruimte binnen synchrone online sessies voor connecties en het bouwen aan relaties. Creëer ruimtes voor communicatie via ‘back channels’, zoals virtuele kantoor- of “koffie-uurtjes”. Ontwikkel empathie voor elkaar in virtuele of digitale ruimtes. Luister vooral naar de uitdagingen waar lerenden mee te maken hebben.
Ook zou je jouw eigen digitale pedagogiek en didactiek moeten ontwikkelen. Wat wil je bijvoorbeeld zeker niet loslaten als je online onderwijs gaat verzorgen?
Sean Michael Morris legt deels de vinger op de zere plek. Tegelijkertijd wordt hij in zijn aanbevelingen niet altijd heel concreet en gaat hij wat mij betreft voorbij aan het feit dat diverse belanghebbenden benadrukken dat het onderwijs zo veel mogelijk gewoon door moet gaan. De omstandigheden, waaronder onderwijs wordt verzorgd, zullen straks immers wederom gaan veranderen.
Het zijn vooral lerenden uit achtergestelde groepen die m.i. op extra achterstand worden gezet als we na afloop van COVID-19 weer over gaan tot de orde van de dag.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie