Seth Odell stond aanvankelijk sceptisch ten aanzien van QR-codes. Je kunt immers ook verkorte internetadressen gebruiken om mensen in een boek naar een website of video te leiden, als je een boek wilt verrijken met dynamische en multimediale content (een QR-code scannen gaat op een smartphone overigens wel gemakkelijker dan het intikken van een verkorte URL).
In Why I was Wrong about QR Codes laat hij echter twee voorbeelden zijn waarop je QR-codes ook kunt gebruiken:
- Om contactgegevens van personen te ontsluiten.
- Om gebruikers in een ‘metro-winkel’ producten te laten kopen. Op posters van supermarktketen Tesco in een metrostation in Zuid-Korea staan producten met QR-codes. Via deze code kunnen mensen de producten bestellen en thuis laten bezorgen.
Odell schrijft:
QR codes aren’t the problem – they can actually be really exciting and useful. The problem is a combination of current hardware restrictions and – more importantly – the limited creativity behind much of their current use in the market.
Wat zouden dan creatieve toepassingen voor leren zijn? Tijdens bijeenkomsten kun je bijvoorbeeld profielen ontsluiten van experts, of mensen met dezelfde interesses. Denk aan een ICT en onderwijscongres met een ruimte met posters rond thema’s (sociale media, digitaal toetsen, serious gaming, etc.).
Deze posters bevatten dan QR-codes, die verwijzen naar publieke LinkedIn-, BrancheOut-of communityprofielen van congresgangers met interesse in het thema. Misschien stuit je wel op mensen met expertise waarvan je niet wist dat ze bestonden?
Of wat te denken van een markt binnen een onderwijsorganisatie waar je via je smartphone rapporten, artikelen, games, educatieve apps, video’s of complete e-learningmodules kunt kopen of downloaden?
Verder kun je ook denken aan foto’s of uitspraken die hangen in een gallerij, die nieuwsgierig maken en voorzien zijn van QR-codes die verwijzen naar rijk materiaal.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie