Een recent artikel in de New York Times levert scherpe kritiek op Powerpoint. Dit presentatieprogramma zou ons 'dom' maken. Complexe problemen kunnen niet worden gereduceerd tot enkele 'bullits'. Powerpoint zou een illusie van begrip en controle kunnen creëren. Het programma
stifles discussion, critical thinking and thoughtful decision-making.
De voorbeelden in het artikel betreffen het Amerikaanse leger, waar Powerpoint-presentaties schijnbaar overvloedig worden gebruikt en er schijnbaar steeds meer weerstand komt tegen deze applicatie. Ook binnen het onderwijs is kritiek op "death by Powerpoint".
Niet terecht, vindt Chris Clark
The painter is more often the problem than the canvas. Presenters most often cause PowerPoint misuse through laziness, lack of imagination, and inertia.
Er zijn ook slechte boeken, maar niemand pleit er voor om het boek als medium af te schaffen. Zelfs niet als binnen het onderwijs uitsluitend boeken worden gebruikt als leermiddel. Clark is daarom voorstander van een creatiever gebruik van presentatieprogramma's, bijvoorbeeld in de vorm van een presentatiebingo.
Ik moet zeggen: het New York Times-artikel heeft mij ook verbaasd. Hoe kun je een applicatie de schuld geven van bepaald menselijk gedrag? Of je nu Powerpoint, Apple's Keynote, Prezi of een andere presentatietool gebruikt: het gaat om het uiteindelijke resultaat, dat niet uitsluitend afhankelijk is van het gereedschap. Met Prezi kun je een chaotische presentatie maken, en ook een Keynotebijdrage kun je vol 'bullits' stoppen. Natuurlijk: tools hebben eigenschappen, die gedrag uitlokken. Dat neemt niet weg dat Powerpoint cs nooit gebruikt mogen worden als excuus-truus voor het eigen onvermogen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Naar mijn mening wordt de strekking van het artikel wat verstopt onder de aandacht voor specifiek PowerPoint. En inderdaad; het boeit hier niet of PowerPoint of een ander presentatieprogramma wordt gebruikt.
Volgens mij ligt de waarde van het artikel op een iets ander niveau en zijn we te ver doorgedraaid met het willen presenteren en reduceren van informatie waarbij dan het idee ontstaat van controle. Zeker in een oorlogssituatie spelen er zoveel variabelen dat het lijkt alsof je met een visualiseren en versimpeling van de informatie (in bv een presentatie) wel een planbaar en beheersbaar project in handen hebt.
Er is redelijk veel onderzoek gedaan naar strategie binnen defensie. De Chaos Theory is vaak beschreven waaronder hier: http://www.au.af.mil/au/awc/awcgate/awc-thry.htm#chaos
Dus met die bril op wordt het voor mij toch een bruikbaar en prikkelend artikel.
Hartelijke groeten,
Marcel