Polder-staken

Op 15 maart aanstaande vindt in ons land een grote onderwijsstaking plaats (voor meer geld, voor bestrijding van de werkdruk, tegen het lerarentekort en voor meer salaris). Twee dingen verbazen me in de aanloop daarvan.

Op de eerste plaats lees ik dat directies docenten, die van plan zijn te staken, vragen dit vooraf kenbaar te maken. Zodat leidinggevenden kunnen zorgen voor vervanging. Lessen en toetsen kunnen dan gewoon doorgaan. Op de tweede plaats lees ik dat docenten ontstemd zijn als schoolbesturen salaris gaan inhouden bij stakende docenten.

Wikipedia definieert een staking als volgt:

Een (werk)staking is het tijdelijk stoppen met het leveren van arbeid om een sociaal-politiek doel te bewerkstelligen. De staking is een vorm van protest om kracht bij te zetten aan de wensen van de werknemers.

Overheid, werkgevers en werknemers hebben deels tegengestelde belangen op de arbeidsmarkt. Door te onderhandelen sluit men compromissen, die -als het goed is- voor alle betrokkenen acceptabel zijn. Maar soms grijp je al werknemers naar sterkere middelen. De staking is zo’n middel. Werknemers hebben het recht om te staken. Daar horen echter ook ‘spelregels’ bij.

Eén van die regels is dat sprake is van protest en druk. Er is echter pas sprake van een protest, er wordt pas kracht gezet, als je last hebt van een staking. Conducteurs voeren de druk op doordat reizigers niet worden vervoerd. Fabrieksarbeiders voeren de druk op als producten niet meer kunnen worden geleverd.

In het onderwijs voer je druk op als er geen lessen worden verzorgd of toetsen worden afgenomen. Als een staking geen overlast oplevert, dan is het geen staking. En als je een staker vervangt, dan breek je de staking.

Een tweede regel is dat werkgevers tegendruk mogen uitoefenen. Dat doen ze onder meer door salaris in te houden. Dat hoort er ook bij.

Als je probeert de last van een staking (lesuitval, geen salaris) tegen te gaan, dan doe je het protest teniet. Dan is het geen echte staking, maar een Polder-staking.