Graham Attwell is erg gecharmeerd van het JISC-project "personal learning environment". En terecht! Er vinden boeiende ontwikkelingen plaats, daar in Engeland.
Daar waar traditionele leeromgevingen toch vooral uitgaan van de organisatie, gaan personal learning environments uit van de lerende.
An alternative approach would be to locate a large amount of VLE functionality with the learner either as a desktop application or an independently hosted portal. Institutions would still provide content via repositories, undertake assessment and so on, but learners would interact with these using their personal systems (Personal Learning Environment), comprising their preferred tools and ways of working.
Deed me onmiddelijk denken aan de recente gedachtenwisseling met André Hoogmoed en Paulo Moekotte over personal learning landscapes en ELGG.
Overigens kom ik ook nog wel eens mensen tegen die huiverig zijn voor persoonlijke leeromgevingen (PLE). Zij associëren een PLE met een hele individualistische manier van leren. Volgens mij een misverstand. Je kunt ook samen met anderen in je PLE leren en een PLE onderdeel laten zijn van een netwerk.
Waar ik wel wat huiverig voor ben is dat lerenden volledig zelfverantwoordelijk worden gemaakt voor hun leren terwijl ze die zelfverantwoordelijkheid (nog) niet aan kunnen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Volgens Jay Cross (http://metatime.blogspot.com/2005/10/natural-learning.html) is een “personal learnscape” vooral van toepassing bij het informele leren dat hij in deze post ‘natural learning’ noemt. Leren in een natuurlijke omgeving vraagt volgens hem om landschapsontwerp van een eco-systeem van het natuurlijke leren. Of met zijn eigen woorden:”Putting natural learning to work is more like landscape design and gardening than traditional instructional system design. All of life is interconnected. Organisms cannot live independent of their ecosystems. Self-service learners are connected to one another, to ongoing flows of information and work, to their teams and organizations, to their customers and markets, not to mention their families, friends, and friendship groups.”
Ik vraag me daarbij af of het onderscheid dat Cross daarbij impliciet nog steeds maakt tussen informeel, natuurlijk leren en het formele, schoolse leren (landscape design versus instructional design) wel in stand moeten houden. Dit tamelijk kunstmatige onderscheid proberen we juist nu in het onderwijs op te heffen door de beroepspraktijk weer dichter bij het onderwijs te brengen. Een kunstmatige grens die identiek is aan de grens tussen leren en werken waarover Etienne Wenger al zeker vijftien jaar schrijft.
De schoolomgeving is voor mij een onderdeel van dit eco-systeem, van dit “personal learnscape”. Als we de grens niet daadwerkelijk slechten is er weer het gevaar van de institutionalisering van de beroepspraktijk.