Op 23 augustus besteedde ik aandacht aan een interview met Clayton Christensen, één van de auteurs van het boek Disrupting Class: How Disruptive Innovation Will Change the Way the World Learn (inmiddels gekocht, maar nog niet gelezen).
Edutopia publiceert nu een artikel van Christensen en Michael B. Horn over radicale ('ontwrichtende') innovaties, die het onderwijs zullen transformeren. Christensen en Horn illustreren in dit begrijpelijk geschreven artikel hoe technologie gebruikt kan worden om het onderwijs te personaliseren. ICT maakt het mogelijk om leeractiviteiten vorm te geven die aansluiten bij de leervoorkeuren van de lerenden:
Students partake in interactive learning with computers and other technology devices; teachers roam around as mentors and individual learning coaches; learning is tailored to each student's differences; students are engaged and motivated.
Echter, zo schrijven de auteurs "this is far from the reality in most classrooms today".
In hun bijdrage gaan zij in op wat er moet gebeuren om deze transformatie van het onderwijs te bewerkstelligen. Daarbij leggen zij niet het accent op het invoeren van de nieuwste technologieën (Ton Zijlstra had inderdaad gelijk).
An organization's natural instinct is to cram the innovation into its existing operating model to sustain what it already does. This is perfectly predictable, perfectly logical — and perfectly wrong.
Daarom pleiten zij voor ontwrichtende innovaties. Richt je daarbij op degenen die nu nog niet door jou 'bediend' worden, adviseren Christensen en Horn. Het gebruik van ICT binnen bestaand klassikaal onderwijs leidt niet tot innovatie.
Instead, we must find areas of nonconsumption to deploy computer-based learning where it will be unencumbered by existing education processes. Once planted in these areas, it can take root, begin to improve, and, over time, transform the way students learn.
Interessante gedachten. Maar is de sence of urgency binnen het onderwijs voldoende aanwezig om deze strategie te volgen?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Zelf het boek “Seeing what’s next” van Christensen gelezen. Ook uitermate interessant, met ook een hoofdstuk over educatie.
Even naar aanleiding van je laatste zin: “Interessante gedachten. Maar is de sence of urgency binnen het onderwijs voldoende aanwezig om deze strategie te volgen?”
Het benutten van non-consumptie zoals Christensen dat voor zich ziet, kan je eigenlijk vanuit de bestaande educatieve context bekijken. Immers, het is voor bestaande organisaties nauwelijks interessant en haalbaar om dit te gaan bedienen. Er ligt bijna altijd een ander business model aan ten grondslag en er worden andere vaardigheden gevraagd. Dat is razend ingewikkeld voor een bestaande organisatie en vaak zelfs irrationeel. De mogelijke winst ligt zover weg, dat het effectiever lijkt het bestaande te verbeteren.
De sense of urgency ontstaat daarom pas als nieuwe aanbieders na verloop van tijd, als hun innovatie, hun business modellen en organisationele vaardigheden verbeteren, de bestaande klantenkring van de oude aanbieders gaan bedreigen, maar dan is het voor de oude aanbieders vaak al te laat om te kunnen leren met hen te concurreren.
De vraag die je eigenlijk zou moeten stellen is: welke non-consumenten kun je met nieuwe technologie bereiken en voor welke reeds bestaande consumenten kan technologie een nieuwe contaxt scheppen waarin zij liever zouden willen leren dan nu?
en excuus, in mijn eerste zin na de quote moet uiteraard “niet” staan
Een aanvulling n.a.v. mijn opmerking over de uitgevers. Direct na de presentatie is de uitgeverij van Context (LLB) direct in gesprek gegaan met me over oplossingen en wat we samen kunnen doen. Je bent trouwens heel aardig geweest over me. Dank