Als het gaat om verbetering van het onderwijs, dan moeten we het niet hebben van initiatieven zoals Apple’s iBooks2 of iBooks Author of van de traditionele weblectures. Die conclusie kun je trekken uit Learning on Speed van Joshua Gans. Hij ziet meer in online video, maar dan wel volgens een bepaald concept. Op zich heeft Gans een punt. Maar hij gaat ook wat kort door de bocht.
De aanleiding voor zijn blog post is het samengaan van twee initiatieven op het gebied van online video: de Khan Academy en Vi Hart’s videokanaal over wiskunde.
Beide initiatieven zijn gericht op verbeelding van leerstof, waarbij de lerenden niet-lineair en in eigen tempo kunnen leren. Bij weblectures zie je vaak dat het format ‘lezing’ zich vaak slecht verhoudt tot het medium video (er zijn volgens Gans uitzonderingen). Tekstboeken (ook de elektronische) bevatten een vast pad dat jij als lerende geacht wordt te volgen. Bovendien moeten lerenden bij klassikaal gebruik van het tekstboek in hetzelfde tempo leren (“wij zijn op pagina…”). Gans stelt ook:
Apple has built note-taking into its software, but when you think about it, when students have to take notes, you’ve failed to teach them.
Online leren zou docenten volgens Gans juist in staat moeten stellen meer aandacht te besteden aan individuele lerenden, of aan kleine groepjes lerenden:
That is the promise of online or digital learning: allowing teachers’ time to become divisible rather than a block.
Joshua Gans benoemt terecht de beperkingen van weblectures en e-boeken. Desalniettemin chargeert hij:
- Als de inhoud (dus niet alleen de vorm) van hoge kwaliteit is, dan neem je genoegen met het format.
- Als je de inhoud van een e-boek gebruikt voor face-to-face interactie dan is het gezamenlijk gebruiken van een (digitaal) boek geen probleem.
- Aantekeningen maken dragen bij tot het verwerken van leerstof. Zelfs bij vreselijk rijke leerinhouden, kun je niet alles onthouden.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie