Wetenschap is zelden ‘af’. Volgens mij geldt dat bij uitstek voor wetenschap waarbij je variabelen niet zo maar als ‘constant’ kunt beschouwen. Onderwijskunde is daar een voorbeeld van.
Onderstaande animatie is geen officiële RSA-animatie, maar wel in dezelfde stijl gemaakt. Het is in feite een originele aankondiging van een boek van Sam Arbesman van de Kaufman Foundation over “The Half Life of Facts“. Arbesman stelt onder meer dat bepaalde kennis snel veroudert (bepaalde kennis ook niet), dat wetenschap constant ‘in concept’ is, dat onderwijs geen ‘done deal‘ is en dat je dus vooral moet leren hoe je nieuwe kennis en ideeën moet ontwikkelen.
Het terrein van onderwijswetenschappen is m.i. bij uitstek een gebied dat ‘in concept’ is. Dat komt omdat je te maken hebt met variabelen die je maar moeilijk als ‘constant’ kunt beschouwen. Er zijn op het terrein van curriculum en didactiek maar weinig ‘taken for granted assumptions‘. Dat betekent wat mij betreft dat we constant door middel van onderzoek moeten reflecteren op feiten en veronderstellingen, en dat onderwijsprofessionals en onderwijswetenschappers om moeten kunnen gaan met onzekerheden. Het impliceert volgens mij ook het vermijden van stelligheden.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Daar schrijf toch een waarheid als een koe. Maar is onderwijswetenschap niet typisch een wetenschap die wel kans maakt om ooit af te zijn, zeker met de huidige ontwikkelingen op het gebied van neurowetenschap. Want als we in grote lijnen weten hoe het brein van veel verschillende mensen leren, dan mag het geen probleem zijn om bijpassende lesvormen te formuleren. Dan is het enige wat nog onderzocht kan worden hoe het komt dat mensen blijven afwijken van de beste manier van lesgeven en hoe je dat kunt voorkomen.
Juist inzichten op het terrein van neurowetenschappen zijn aan verandering onderhevig. Bovendien heb ik ooit een wijs neurowetenschapper horen zeggen dat neurowetenschappers weliswaar verstand hebben van het brein, maar niet van didactiek!