Wordt het onderwijs toegankelijker en vernieuwd dankzij nieuwe e-learningtoepassingen? Die vraag probeert een publicatie te beantwoorden die ten behoeve van Technology Frontiers van The Economist is geschreven.
Dankzij de Managementconferentie van het Consortium voor Innovatie heb ik de afgelopen week een flinke leesachterstand opgelopen. Dat geldt bijvoorbeeld voor het artikel Teachers, Students and Machines. The democratisation of education. De auteur beschrijft Massive Open Online Courses (MOOC’s) hierin bijvoorbeeld als een manier om mensen, die normaliter geen universiteit als Stanford kunnen bezoeken, toegang te geven tot kwalitatief hoogstand hoger onderwijs.
De auteur positioneert MOOC’s in het kader van ‘open education’, de brede adoptie van internet en de toenemende maatschappelijke druk op het onderwijs om lerenden beter voor te bereiden voor de arbeidsmarkt. En dat alles op een meer efficiënte manier. Daarbij wordt ook een sterk accent gelegd op het digitaliseren van administratieve processen (Ricoh sponsort het artikel). Het artikel concludeert dat het onderwijs de digitalisering van processen, in vergelijking met andere sectoren, relatief laat is gaan toepassen.
Volgens de auteur stuit online leren veel betrokkenen nog steeds tegen de borst. Deze manier van leren zou geen vervanging zijn voor ‘menselijke’ interacties. MOOC’s en andere vormen van ’technology enhanced learning’ zouden evenwel leiden tot een andere rol voor docenten, en er niet voor zorgen dat docenten uit beeld verdwijnen. De Khan Academy wordt getypeerd als platform waarmee leerlingen hun deficiënties kunnen wegwerken, maar ook als faciliteit waarmee de flipped classroom vorm kan krijgen.
Teachers, Students and Machines. The democratisation of education stipt de twijfels aan die mensen hebben bij de veronderstelde goede bedoelingen van grote bedrijven die investeren in online onderwijsinitiatieven. Tegelijkertijd zijn MOOC’s en platforms als de Khan Academy prikkels voor het traditionele hoger onderwijs om eindelijk te veranderen. Mijn collega Wim Westera wordt hierbij geciteerd:
“If higher education remains the way it is, with its 19th-century model of lectures, then within ten years we will have Google University and Walt Disney University taking it over.”
De auteur gaat ook in op Filipijnse docenten die via telepresence in Zuid-Korea les geven en op het gebruik van serious gaming voor het overbruggen van de kloof tussen theorie en praktijk via het nabootsen van authentieke taken. Men concludeert dat technologie docent-student interacties vooral kan versterken:
As technology takes centre stage, the power of learners to control their own learning increases. In some areas, the direct role of the teacher may be diminished. On the whole, however, teachers’ impact on the lives of their students will remain undiminished, and that of the best teachers—who can also master the technologies coming available— should be vastly amplified.
De kracht van Teachers, Students and Machines. The democratisation of education is dat het op 2,5 A4 een aantal relevante ontwikkelingen op het gebied van e-learning inkadert en verbindt. Het artikel bevat geen nieuwe inzichten, gebruikt een onderzoek dat rammelt en gaat soms kort door de bocht (Given the resistance to change that education systems tend to be famous for).
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie