Vicky Davis illustreert uit eigen ervaring dat het hard nodig is dat jongeren werken aan ICT-competent zijn (en niet alleen aan ICT-vaardigheden). Zij spreekt overigens van “digital citizinship“, digitaal burgerschap dus. Het onderwijs negeert dit op dit moment, stelt Davis:
Likewise, the digital revolution has its own problems… largely due to an educational system that is plugging its ears and denying its existence, leaving children to self-educate themselves.
En zij vindt dat “self education” niet werkt.
Ik vind deze uitdrukking niet gelukkig (juist in het Engels taalgebruik heb je het mooie onderscheid tussen teaching en learning. Maar verder ben ik het wel met haar eens. Jongeren hebben het onderwijs nodig, onder andere om ICT-competent te worden.
Een school heeft belangrijke pluspunten als het gaat om effectief leren. Onderwijs draagt bij aan het systematisch ontwikkelen van competenties (in plaats van ad hoc) en zorgt ook voor een brede basis. Bij jongeren werkt uitsluitend “u vraagt, wij draaien” in relatie tot competentieontwikkeling niet (ik verwacht van een aannemer ook een advies, en niet alleen dat hij doet wat ik vraag). Een onderwijsorganisatie heeft daarin een belangrijke begeleidende en zelfs sturende rol. Ook op het gebied van ‘digitaal burgerschap’ speelt dit m.i. een belangrijke rol.
Daarnaast slagen jongeren in hun eentje (en zelfs met ‘peers’ niet in om ervaringen en intuïtieve kennis uit te bouwen tot een intern consistent en systematisch kennisbestand. Ook daarbij spelen deskundige begeleiders een belangrijke rol. Een vierde belangrijke rol ligt in het motiveren van jongeren om te leren. Tenslotte is het valideren van het geleerde ook een belangrijke rol van het onderwijs.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie