Dankzij web 2.0 ben je als docent minder aangewezen op je organisatie (denk aan ICT-beheer). Software is bijvoorbeeld gratis via Internet beschikbaar. Het risico hiervan is dat dit (weer) kan leiden tot "koning, keizer, admiraal: ik ben baas in mijn eigen klaslokaal". Wat vind jij?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Heb er wat voor Webwereld over geschreven. Met het huidige internet zijn alle tools overal beschikbaar. Geen organisatie en dus ook geen school kan dat beperken. Dus gebruik het, zeg ik! http://www.webwereld.nl/articles/49456/kantoor-voor-een-appel-en-een-ei.html
Ik ben het wel eens met deze stelling, het gebruik van online tools kan idd leiden tot de baas in eigen klaslokaal metafoor.
Maar ik vraag me af of dit per definitie iets slechts is. Dit zal er heel erg aan liggen hoe docenten hier zelf mee omgaan.
Minder voorspelbaar wordt het zeker.
Dat past wel in het ‘geef juffen d’r klas terug’.
Maar ‘risico’…
Het klinkt zo FUD.
Hoe meer techniek in het klaslokaal komt, hoe meer je daarvan afhankelijk wordt. En daarmee dus ook van het beheer ervan, de manier waarop het in elkaar zit. Een ander soort afhankelijkheid, dat wel, maar je wordt er niet ineens baas in eigen klaslokaal mee. Dat ben je of dat ben je niet, en keuzes over bijvoorbeeld ict/web2.0/whatever vloeien daaruit voort. En die keuzes zullen niet snel de basispositie van al dan niet baas in het lokaal veranderen.
Niet mee eens, omdat ik ‘gruwel’ van de woorden ‘baas’ en ‘risico’! (Ach, het zal wel weer aan dat soixante-huitardje in mij liggen, zeker …) Eindelijk ‘it’s a free world’ in onderwijs, hoezeer we dat ook negatief kunnen bekijken. Ik sluit me dus wat graag aan bij Erwin Blom, en ook bij Jeroen v B en Elke.
Nu de wereld teruggegeven is aan elke user en er zoveel netwerken onder en met die individuele users ontstaan en groeien, én gegeven de door de overheid uitgezette lijnen waarbinnen we voor een stuk toch moeten kleuren: wat zou er toch allemaal kunnen misgaan … En als we ons absolutistisch als baas profileren, zou de wereld ons dan geen halt toeroepen uit zoveel monden als er onderwijsprofessionals als Wilfred zijn – die bloggen en wikiën en meer?!
Méér wéb 2.0, schreeuw ik met woorden van Erwin Blom vanop dit plekje en vanuit mijn sausagemachinetje. Draaien maar, die (web)wereld! En als-ie al eens doordraait, so what?! Die wereld kijkt immers ook (met argusogen als het moet) toe.
Veel succes met deze spannende stelling, Wilfred, en veel groetjes aan jullie allen
janien
Natuurlijk méér web 2.0, en natuurlijk is het fantastisch dat je zo steeds minder afhankelijk ben van een ‘dienst’ die vaak niet dienstbaar is door iets snel te installeren of open te zetten. Maar de stelling is te beperkt. Toen wij dit bespraken in de kenniskring ‘docent van de 21ste eeuw’ stelde iemand: “ik zou het wel weten als ik nu docent was. Ik zou met niemand iets te maken willen hebben en alles via social software regelen”. Ik reageerde dáárop met ‘koning keizer admiraal’. En doelde daarmee vooral op het deel ‘met niemand iets te maken’ en minder op het deel ‘web 2.0’. En die ‘niemand’ vatte ik op als ‘collega-docenten’ en niet ‘IT-diensten’. In de manier waarop je de stelling nu plaatst, lijkt het alsof het eigen is aan social software dat je je isoleert. En dat is natuurlijk het tegenovergestelde van wat er feitelijk mee gebeurt!
Toelichting: ‘vroeger’ (?) konden docenten de deur van de klas achter zich dicht trekken en lesgeven zonder zich veel te hoeven bekommeren om collega’s en hun ideeën. De laatste jaren wordt steeds vaker gepleit voor meer onderlinge afstemming en samenwerking. Web 2.0 maakt het mogelijk dat je als docent ICT volgens eigen inzicht -zonder overleg en afstemming- kunt gebruiken. Je kunt in feite weer de digitale deur achter je dichttrekken, en je isoleren van je collega´s. Dat kun je web 2.0 niet ´verwijten´. Maar het wordt wel gemakkelijk gemaakt. Je kunt je bijvoorbeeld de situatie voorstellen waarin een docent met zijn lerenden @en buitenstaanders interacteert, maar niet samenwerkt en afstemd met collega´s.
Ik zou verwachten dat iemand, die overtuigd is van samenwerken, en dat ook uitdraagt aan haar leerlingen, dat zoiemand nou juist niet zo snel contacten met collega’s schuwt.
Het ‘risico2.0′ is misschien dat je met méér collega’s samenwerkt, niet alleen die van je school, of je bestuur, maar zelfs internationaal.
Ik snap niet goed vatten wat nou precies de stelling is…
“Web 2.0 kan leiden tot de docent als ‘baas’ in eigen klaslokaal. Dat is een risico.”
Ik heb de neiging om te zeggen:Nou en…
Web 2.0 heeft in mijn optiek niets te maken met het al of niet baas zijn van de docent in eigen lokaal. Eigenlijk vind ik het niet zo`n super stelling dus…
http://www.beoordeelmijnleraar.nl – is dat ook Web 2.0? 😉
@Elke
@Wilfred
Volkomen gelijk, Elke! Je deuren en vensters staan toch voor iedereen wijd open, zou ik zeggen. Je ‘nodigt’ toch ‘uit’ om samen te werken …, niet alleen je collega’s dichtbij, maar ook vele anderen ‘wereldwijd’ (nog maar eens mijn cliché …). Maar ja, als collega’s dichtbij op school om welke reden dan ook (respect!) met jou niet willen of kunnen meedenken, -schrijven, -dromen, -plannen, -doen? Hoe moet dat dan met jouw stelling, Wilfred?
Moet ik me schuldig voelen omdat ik met mijn klassen ben beginnen tweepuntnullen? Ben ik asociaal? Ik heb onze e-adressen van de eerste dagen al doorgegeven op school, aan directie en collega’s, en in de leraarskamer uitgehangen. Ik heb na enig geaarzel (eigenlijk hoopte ik stilletjes dat een collega het zou doen) mijn webadres op het intranet van de school bij de links geplaatst … Maar op de website van mijn school wordt mijn leerbloglink niet doorgegeven. Ben ik als leerblogger en wikiër, als experimenteerder, toch een stukje ‘persona non grata’ op mijn (oude) school? Drie van mijn (ex-, ik ben ondertussen met pensioen na 38 jaar lesgeven op diezelfde school) collega’s hebben tot nu op mijn blog of wiki’s gereageerd met een reactie. Een klein tiental heeft welwillend meegewerkt aan een interviewprojectje dat ik met een klas had opgezet in het kader van onze web 2.0-omgeving. (Waarvoor blijvend dank!) Enkelen hebben me in de gang toegefluisterd dat ze al eens op mijn blog waren komen kijken. (Mijn ex-school heeft – als ik het goed voorheb – zo’n 850 leerlingen in het secundair en ik heb een 120-tal collega’s.)
Ik spreek hier gewoon vrijuit, uit persoonlijke ervaring. Ik zeg wat ik meemaak en voel. Ik verwijt niemand iets, ik stel vast en doe mee aan een discussie.
Die stelling van jou, Wilfred, werkt die niet eerder omgekeerd? Ik heb het gevoel gekregen dat ik ‘geïsoleerd’ WORD. Ik wil me écht niet isoleren. De haren rijzen me ten berge (mooi beeld in deze carnavalstijd, niet? Haha) als ik jou hier lees, Wilfred: dat stuk vanaf je ‘digitale deur’. (Ik ben wel geen ICT-docent, gewoon een vakleraartje dat wat ‘meer’ wil dan het krijt- of ander (niet-digibord). Dat juist zijn deur ‘voor allen’ wil openzetten.)
We hadden/hebben op school (leer)werkgroepen, klassenraden, vakwerkgroepen: denk dus niet dat er geen tijd, plaats of gelegenheid was/is tot samenwerking en ‘op elkaar afstemmen’! Mogelijkheid zat tot overleg, onderhandelen, samenspreken, samenwerken … Ik zie écht niet hoe tweepuntnullers zich binnen die groepen zouden ‘isoleren’ door op eigen houtje vanalles ineen te fieteren verweg op het internet, ver weg van real school life.
Schrijvend schiet me jouw onderzoek ‘Waarom onderwijsprofessionals (niet) bloggen’ te binnen. Zou het ‘gebrek aan samenwerking in web 2.0’ niet eerder te maken hebben met een aantal factoren die jij vastgelegd hebt? O.a. met een gebrek aan tijd – de (werkelijke) school vraagt al zoveel tijd en dan is er nog het gezinsleven en de vrije tijd die (slechts) weinigen aan het internet willen/kunnen besteden…
Of is het omdat een heel aantal onderwijsprofessionals ervoor kiezen om hun medewerking te verlenen aan dingen die ze meer de moeite waard vinden dan web 2.0? Of is het omdat ze (hun kennis, hun competenties) liever niet delen met anderen? Kiezen ze ervoor om in hun klas te blijven met de deur dicht, voor het oude krijtbord en de banken twee aan twee, met het heilige veilige leerboek in de hand? (Respect! Ieder kiest toch de werk-en-leermethode die hij/zij zalig makend vindt – zijn we niet allen ‘geleerde mensen’?)
Respect! Ik (ver)oordeel niemand. Wie ben ik trouwens? Minder dan een zandkorrelig bloggertje op het onmetelijke internetstrand, minder dan een onzichtbaar flikkeringetje aan het internetfirmanent …
Veel groetjes
janien
@Janien: een interessante tegenstelling die je poneert. Jij loopt schijnbaar binnen je school voorop, en loopt daarbij ‘voor de muziek uit’. Het is de vraag of dat zo erg is. En niet een kwestie van tijd is. De waardering komt vaak jaren later (“jij was daar toen al mee bezig”), maar soms ook niet. Fact of life? In elk geval is het niet de software die maakt dat je geïsoleerd wordt òf die maakt dat de gebruiker zichzelf isoleert. Het gaat er vooral om hoe mensen er mee omgaan. Mijn stelling gaat er vooral om of bepaalde eigenschappen van social software niet stimuleren dat docenten zich individualistisch op kunnen stellen. Je kunt immers zonder hulp of ruggespraak een wiki of weblog aanmaken. Maar dat hoeft natuurlijk niet.
@ Wilfred
Bedankt voor je hulp en je reactie op mijn reactie! (Ik dacht aan een artikel dat ik op een Duitse blog gelezen had onder de titel “Kommentier den Kommentator” … , puur blogintertekstualiteit, zie je.) Zoveel poëtisch geformuleerde mooie woorden aan mijn adres …, bloosbloos.
En ach, ik wil echt niet naar waardering hengelen, wil ik even reageren op jouw ’troost’. Plaatst men mijn blogje niet op de schoolsite, sta ik wél op de schoolsite van een Haagse school …, ongevraagd, ongezien, vandaag pas opgemerkt. En dat doet me veel meer plezier, dat Nederlandse collega’s naar me verwijzen, dan dat ik mijn ‘zelf opgegeven’ webadres op de site van mijn (oude) school zou vinden.