Negen kritische succesfactoren voor radicale innovatie (#in)

Vijay Govindarajan, Mark Sebell en Jay Terwilliger vatten samen waaraan een organisatie moet voldoen wil een radicale innovatie daadwerkelijk productief zijn.

1. Je hebt een concrete, ‘dwingende’ casus nodig die vernieuwing noodzakelijk maakt. Een duidelijk gevoel voor urgentie.
2. Een inspirerende, gedeelde, visie op de toekomst. Veel organiseren anticiperen volgens de auteurs op de toekomst, op basis van het verleden. Waar zal de organisatie over 10-20 jaar ‘staan’? De auteurs schrijven:
   
   

   It is not about predicting the future. It is about developing hypotheses about the future.

3. Een strategische innovatie agenda die de organisatie richting geeft. Daarbij hoort ook dat de organisatie weet welke risico’s acceptabel zijn.
4. Een zichtbare betrokkenheid van het topmanagement. Dit is vooral essentieel bij radicale (‘game-changing’) vernieuwingen, en uit zich o.a. in het geven van ruimte, het faciliteren, van degenen die de vernieuwing moeten uitvoeren.
5. Een beslissingsmodel dat teamwerk bevordert en betrokken ‘kampioenen’ ondersteunt. Het gaat niet om autocratische beslismodellen, maar ook niet om consensus.
6. Een multifunctioneel samengesteld en toegewijd team, dat over creatieve bronnen beschikt. Het team bestaat ook uit mensen die vanuit een zekere naïviteit naar het project kijken.
7. De prikkels voor innovatie vanuit de omgeving van de organisatie worden vanuit een open mind verkend.
8. De bereidheid om risico te nemen en waarde te zien in ogenschijnlijk absurde ideeën.
9. Een goed gedefinieerd maar ook flexibel uitvoeringsproces. Een ‘innovatieleider’ managet bijvoorbeeld gedisciplineerde experimenten, en probeert niet te scoren op korte termijn resultaten.

Volgens de auteurs moet je aan 70% van deze factoren voldoen, wil sprake zijn van een daadwerkelijk innovatieve omgeving.

Bij veel organisaties ontbreekt het echter aan veel van deze factoren. Pas het lijstje eens toe op de invoering van ICT in het onderwijs. Is die dwingende casus er? Hebben organisaties een beeld waar ze over 10-20 jaar willen staan? Beschikken betrokkenen over die open blik wat betreft omgevingsfactoren, of denken bijvoorbeeld docenten vooral naar hun eigen positie?