Om meer zicht te krijgen in hetgeen studenten beweegt, is assistant professor Michael Wesch het studentenleven ingedoken, met een podcast als document. Volgens Wesch leidt deze aanpak tot nieuwe inzichten in leren.
De eerste keer dat ik aandacht besteedde aan Michael Wesch, was in 2007. Wesch had toen, als cultureel antropoloog, een video gemaakt over de invloed van sociale media op ons leven. Verder heb ik een aantal keren aandacht besteed aan zijn pleidooien voor om meer connectie te maken met jongeren, aan het belang van empathie en storytelling, en aan de noodzaak om onderwijs meer betekenisvol voor jongeren te maken. Ik heb hem in 2008 tijdens de Online Educa Berlijn hierover horen spreken.
Michael Wesch is een bekroond docent die er mee worstelt dat studenten vaak weinig betrokken zijn tijdens het onderwijs, en tijdens bijeenkomsten vaak met andere dingen bezig zijn dan met onderwijs. Hij probeert daar, onder meer met behulp van ICT, van alles aan te doen. Maar in een vraaggesprek met Jeffrey Young geeft hij aan daar nog onvoldoende in te slagen.
The funny thing was that I felt like I was doing worse over time, that my assignments were connecting less and less with the students. My lectures were connecting less and less.
Daarom wilde hij als cultureel antropoloog jongeren beter leren kennen, en is hij een nacht het studentenleven ingedoken met zijn studenten als gids. Het documenteren van een “weekend night” is één van de opdrachten die hij zijn studenten geeft. Wesch heeft deze opdracht ook gemaakt met een podcast van een uur als resultaat. Zijn doel was om zijn mening over studenten niet te laten bepalen door aannames over stereotypen, maar om een stap verder te gaan. Zijn podcast geeft niet alleen zijn verslag weer, maar is tevens een refectie op zijn rol als docent. Wesch geeft daarover aan:
I wanted it to be honest, and I want people to realize that I think the best of education happens when we’re all learning, and that learning is a lot more complex than just learning a bunch of stuff. It’s about finding out who you are, what your capacities are, finding stores of courage that you didn’t know you had, trying things you never tried before, crossing boundaries. These are all like really hard to do.
Wesch stelt dat we vergeten hoe mensen echt leren. Volgens hem leren we kritisch en creatief denken vooral door levenservaringen en door om te leren gaan met twijfels en angsten. Emotie is daarbij van belang, niet alleen intellect. Dat impliceert ook dat we studenten geen echte tests geven, maar niet er een soort marionettenshow van maken.
Michael Wesch is van plan elke 2-3 maanden een podcast te maken die gericht is op het vertellen van verhalen op basis van meerdere verhaallijnen en karakters. Verder nodigt hij mensen uit om hun eigen verhalen te vertellen. Zijn doel is het produceren van verhalen over echt onderwijs of het streven naar echt onderwijs.
Wesch hoopt bij te kunnen dragen aan het ondermijnen van opvattingen over onderwijs die gaan over leren van een hoop materiaal. Onderwijs, en dan met name hoger onderwijs, zou gericht moeten zijn op transformatie van de persoon. Dat bereik je volgens hem niet door veel informatie online te bestuderen. Volgens hem is dit precies wat degenen die roepen dat onderwijs verouderd is, en in de loop der eeuwen niet productiever is geworden, vergeten. In plaats daarvan gaat het om mentorschap, om het belang van een gemeenschap en om connecties.
Michael Wesch benadrukt in feite het belang van ‘Bildung’ voor het hoger onderwijs, en verzet hij zich tegen de eenzijdige nadruk op kwalificatie. Hij is in de loop der jaren consequent in zijn streven om de “crisis van significantie” binnen het onderwijs te bestrijden. Wesch laat zien hoe belangrijk het is dat je als docent daadwerkelijk verbinding maakt met je studenten. Hij kiest daarbij voor antropologisch onderzoek en gebruikt daarbij podcasting als krachtig middel voor storytelling en reflectie. Persoonlijk geloof ik overigens dat het ontwikkelen van de podcast leerzamer is dan het beluisteren ervan (ik geloof niet dat veel mensen podcasts van een uur beluisteren).
Zijn pleidooi zou wat mij betreft aan kracht winnen als hij meer zou pleiten voor het aanbrengen (of herstellen) van een balans tussen kwalificatie, socialisering en subjectivering. Nu kiest hij wel heel eenzijdig voor ‘Bildung’. Alleen daarmee word je geen goed jurist, arts of politiciloog. Verder zijn er m.i. ook andere manieren om de dialoog aan te gaan met jongeren, dan meedoen met studenten. Maar origineel is het wel, zo’n “weekend night“.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie