MOOCs: a Model for Open Education? van Graham Attwell is een mooie beschouwing van het concept 'Massive Online Open Courses'. Graham vat in deze blogpost de kenmerken samen van dit model voor 'open education', en plaatst hier ook vragen bij.
Kenmerken zijn:
- Je kunt gratis aan de cursus deelnemen, maar je moet betalen als je ingeschreven wilt zijn bij de onderwijsinstelling en als je een certificaat wilt hebben.
- Binnen een dergelijke cursus wordt meestal social software en open source software gebruikt. Lerenden gebruiken hun eigen applicaties. Open webinars worden ook vaak toegepast.
- Onderwijsgevenden krijgen er vaak niet voor betaald. Wel stellen hun werkgevers hen in staat om hun inbreng onder werktijd uit te voeren. De onderwijsinstellingen zien er dus het belang van in. Er zijn ook meestal meerdere instellingen bij betrokken.
- Er wordt veel nadruk gelegd op peer support binnen leeractiviteiten
with a greater or lesser extent of formal learning support and formalization of networks.
- Er wordt vaak gebruik gemaakt van nieuwe manieren van leren (actief leren, samenwerkend leren, grote inbreng van lerenden bij het bepalen wat en hoe geleerd wordt, gebruik diverse media).
Tegelijkertijd beschrijft Attwell een aantal vragen rond dit model:
- De inbedding van een traditionele elektronische leeromgeving blijkt vaak moeizaam te verlopen.
- De sociale erkenning van de leerprestaties is een punt van aandacht, ook van degenen die wel geleerd hebben maar niet beoordeeld zijn.
- Niet iedereen is even bekwaam om online te communiceren.
- Het model gaat sterk uit van intrinsieke motivatie en het vermogen tot zelfsturing. Dit past niet bij menig lerende. Aparte begeleiders, naast experts, zouden hier een rol bij kunnen spelen. Ook zou het model deel uit kunnen maken van reguliere cursussen.
Graham Attwell gaat op een aantal vragen niet in. Bijvoorbeeld op de vraag of de omvang van de groep betalende studenten voldoende is om de grootschalige online open cursus gedurende lange tijd te kunnen verzorgen. Of dat deze cursussen voldoende spin off hebben (dus anderszins geld opleveren). Of op de vraag of je een dergelijke cursus wel mag verzorgen binnen de bestaande wetgeving (creëer je niet twee typen studenten, hoe pas je de cursus in binnen een geaccrediteerde opleiding, e.d.). Dit zijn vragen waar ons onderwijs mee geconfronteerd wordt.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Goeie vragen, maar het lijkt alsof ze gesteld worden door iemand die vast zit in het geinstitutioneerde onderwijs. Leren heeft niets te maken met het krijgen van een qualificatie, wat volgens mij een van de weinige redenen is waarom iemand in het huidige technologieke klimaat naar een instituut zou gaan om the leren. Er zijn vele mensen op het Web die kennis bezitten en het willen delen. Er zijn ook vele ontwikkelingen gebaseerd op niewe technologien die laten zien dat het ook anders kan. Ik was facilitator op een MOOC, waar 1641 mensen aan deelnamen en het was een interessant experiment om uit te vinden hoe mensen buiten het formele onderwijs kunnen leren, actief deelnemen en hun ervaringen en resources willen delen met anderen. Hier kun je wat referenties vinden naar academische papieren en presentaties. http://www.you-learn.org Rita Kop
@Rita Kop: ik zit niet vast in het geïnstitutionaliseerde onderwijs, maar werk er wel. Volgens mij zijn het heel reële vragen. En let wel: kwalificaties zijn nog steeds belangrijk om een baan te krijgen etc. Natuurlijk zijn er veel mensen die kennis willen delen. Maar ook mensen als Stephen Downes, George Siemens en ongetwijfeld ook jij, hebben graag elke dag brood op de plank (liefst belegd).
Natuurlijk willen we allemaal een belegde boterham, maar het betekent niet dat we kwalificaties, wat wettelijk mogelijk is, en autentiek leren met elkaar moeten verwarren. Het Canadese model, waar er een groep betaalt en een kwalificatie krijg, terwijl de grote groep waarde toevoegt aan die ervaring werkt vrij goed, voor alle deelnemers aan deze leer-evenementen. Het is interessant om te zien hoe we ‘personal learning environments’ kunnen ontwikkelen die vooral het leren bevorderen op de manier waarop mensen dat zelf willen, en niet zo zeer op de manier waarop de universiteiten dat in het verleden hebben gedaan of denken dat het het beste is. Ze passen ook in het normale leven en in het ‘lifelong and lifewide’ leren dat mensen altijd al doen. We leven in een post-moderne tijd en veranderingen zijn niet meer te vermijden. Het is daarom ook belangrijk dat formele instituties uitproberen wat de mogelijkheden zijn voor leren op een open leer platform, omdat hun ontwikkeltijd altijd wat langzamer is dan bijvoorbeeld research institutes zoals de NRC waar ik werk. Als universiteiten niet veranderen, lopen ze de kans ‘irrelevent’ te worden. Het is duidelijk dat bijvoorbeeld de traditionele nieuws industrie,muziek industrie en film industrie grote moeite hebben om een plaats te behouden in de harten van de mensen en zijn al begonnen aan een grote verandering. Wordt de universiteit het volgende slachtoffer?