Karl Kapp kreeg laatst het verwijt wel erg positief te oordelen over video games, en onvoldoende oog te hebben voor de negatieve aspecten ervan. Kinderen zouden positievere dingen leren van georganiseerd sporten, in plaats van video games.
In What Sports Teach Our Kids and Why Video Games are Better illustreert hij dat sporten in clubverband lang niet altijd positief bijdraagt aan de ontwikkeling van jongeren. Jongeren leren er te winnen ten koste van alles (en anderen). En ze leren bijvoorbeeld dat ze minder goede spelers kwijt moeten raken. Volgens Kapp neemt ook het geweld binnen sport sterk toe.
Met behulp van video games leren kinderen bekwaamheden als strategisch en analytisch denken, plannen, problemen oplossen en beslissingen nemen. Ook kun je praktische vaardigheden in een veilige omgeving oefenen en moeilijke handelingen herhalen.
Ik ben groot voorstander van het bevorderen van actief sporten. Maar Kapp heeft wel een punt. Jongeren leren er lang niet uitsluitend positieve zaken van. Ik beschouw zijn bijdrage vooral als een spiegel voor mensen die geen oog hebben voor de positieve kanten van video games. Zij overdrijven de negatieve kanten van video games, en hebben onvoldoende oog voor de krachtige eigenschappen ervan.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Hmmm…. klopt! Al vind ik die negatieve punten van georganiseerd sporten ook niet altijd van toepassing. Dat is volgens mij ook meer een cultureel element.
Neem bv de oosterse vechtsporten. Vaak in onze westerse ogen lijkt het heel agressief en vol met geweld, maar dat is helemaal niet zo. Vaak zit er een heel spiritueel aspect achter waardoor discipline en respect voor de ander juist erg belangrijk is. Het “trainen” van je ziel en geest is ook belangrijk bij deze sporten. Bij sporten als voetbal en dergelijke zie dat veel minder inderdaad, maar je kan je afvragen of dat daadwerkelijk door de sport (de fysieke bezigheid) komt. Als ik naar de oosterse (vecht)sporten kijk, dan denk ik van niet in de meeste gevallen.
Er is een teamsport die hier tegen in gaat. oospronkelijk bedacht downsouth als tegenwicht tegen alle agressie in de sport: Ultimate Frisbee, een kombinatie van basketbal, korfbal en handbal. Bij Ultimate is GEEN scheidsrechter, de twee teams beslissen in overleg bij ongeregeldheden. Komt men er niet uit dan wordt het spel hervat bij de een na laatste worp. Na een wedstijd is het verplicht in een kringgesprek – gezamelijk spelers van beide partijen om en om – de wedstrijd te evalueren en eventuele strubbelingen uit te praten. In toernooien is naturlijk het behalen van de eerste plaats belangrijk maar de hoofdprijs gaat naar de partij die van alle andere partijen de meeste punten voor sportiviteit heeft gekregen.
4 tot 8 augustus zijn de Europese kampioenschappen in Wenen.
Er zijn ook wereldkampioenschappen.
Het is een flitsende, snele en zeer kijkvriendelijke sport. Onbegrijpelijk dat het zo weinig bekend is. Ultimate wordt gespeeld door gemengde teams van 7 (buiten) of 5(binnen) spelers. De frisbee moet het veld over gespeeld worden en gevangen in het achtervak van de tegenpartij om te scoren je mag niet lopen met de frisbee en afgeven moet binnen 10 seconden. Zodra de frisbee de grond raakt of door de tegenpartij wordt gevangen is de tegenparij aan zet. Zaak dus te allen tijde de frisbee te vangen,hetgeen spectaculaire duiken oplevert. De tegenspeler mag geen lijfelijk contact maken, maar moet door blokken proberen het werpen te verhinderen. Er komt veel strategie bij kijken en goed teamwerk. daarnaast kan de frisbee met verschillende effecten gegooid worden.
@Jeroen Gerth en @Berend van de Weerdt: Kapp richt zich inderdaad op typisch (?) Amerikaanse sporten zoals basket ball, ijshockey e.d. Voetbal past volgens mij ook in dit rijtje. Voor veel andere sporten -waar jullie bijvoorbeeld over schrijven- geldt dit niet. Bovendien leren trainers bij voetbal etc hun pupillen lang niet altijd negatieve zaken.