Ik ben nog steeds bezig achterstallig leeswerk in te halen. Zoals een artikel over een jaarlijks onderzoek onder CIO's en hogere IT-managers. Enkele opvallende bevindingen, die volgens mij ook herkenbaar zijn voor het onderwijs:
- ICT 'issues' zijn vaak organisatorische vraagstukken.
- De ICT-infrastructuur bestaat vaak uit losse componenten, niet uit een samenhangend geheel. Er is daardoor sprake van een inefficiënt gebruik en structurele overcapaciteit.
- Veel organisaties hebben last van de wet van de remmende voorsprong doordat technologische ontwikkelingen zich in snel tempo voltrekken.
- Vervanging van bestaande systemen staat vernieuwing in de weg. Cloud computing is voor veel organisaties nog een stap te ver (i.v.m. vraagstukken rond security, compliance en kosten om te te wapenen tegen onvoorziene omstandigheden).
- ICT-afdelingen hebben vaak te maken met te veel prioriteiten.
- Er vindt nog steeds onvoldoende afstemming plaats tussen de ICT-afdeling en de 'business'.
- Veel managers hebben onvoldoende inzicht in de gevolgen van de keuzes die zij maken op ICT-gebied.
Het probleem met de wet van de remmende voorsprong op het gebied van ICT, is dat deze wet blijvend zal zijn. Stel een grote onderwijsinstelling zou vanaf 'scratch' een volledig nieuwe ICT-infrastructuur gaan inrichten voor pak 'm beet 10 miljoen euro. Over een jaar of drie zou deze infrastructuur waarschijnlijk weer verouderd zijn. Hoe kun je dan aannemelijk maken wat deze investering jaarlijks heeft opgeleverd? Minder uitval? Betere leerresultaten? Een hogere doorstroom?
De kop van het artikel luist niet voor niets: Investeren in ICT. Een duivels dilemma.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Wilfred,
Heeft dit niet te maken met het gegeven datIT systemen nog steeds als “complete systemen” bedacht, ontworpen en ontwikkeld worden? Maar onderweg worden er allerlei kleine subsyteempjes bij gemaakt, die niet helemaal in het grand design passen natuurlijk. En na verloop van tijd is er een interessante verzameling componenten ontstaan, die niet meer helemaal voldoen aan de oorspronkelijk ontworpen samenhangende structuur. We hebben dus, zou ik zeggen, een beweeglijk ontwerp nodig, dat zijn samenhang op een hoger niveau vindt dan de ontwerpen van voorheen. Zodat er telkens nieuwe componenten toegevoegd kunnen worden, gebaseerd op nieuwe technologische of organisatorische inzichten, zonder dat het geheel meteen een zooitje wordt. Maar dit is natuurlijk een naïeve gedachte.
@Rob Rapmund: geen naïeve gedachte. Maar ook helaas nog geen realiteit.
Wilfred,
Je maakt zelf de vergelijking met onderwijs. Die kan wat mij betreft wel wat scherper. Het een-na-laatste punt (Er vindt nog steeds onvoldoende afstemming plaats tussen de ICT-afdeling en de ‘business’. En er zou core-business moeten staan!) hoort als eerste in dit rijtje. En de laatste (Veel managers hebben onvoldoende inzicht in de gevolgen (ook voor lerenden en lesgevenden) van de keuzes die zij maken op ICT-gebied.) hoort nummer 2 te zijn. E-learning is leren (onderwijs) met gebruik van ict (ik schrijf het met kleine letters). De lerende is de klant en die is net als bij gewone ict toch koning? Investeren in ict? Het is de laatste tijd gemakkelijker gebleken dan in mensen. De huidige (tegenvallende) stand van zaken is er niet vreemd aan.