Werkgevers en werknemers hebben te veel last van ‘oud denken’ als het gaat om professionele ontwikkeling. De urgentie van ‘een leven lang leren’ rechtvaardigt het doen van investeringen en het nemen van risico’s hierin.
Managementsite bespreekt een artikel waarin hoogleraar Bas van Weel onder meer ingaat op -wat ik noem- de ‘leven lang leren’-tegenstelling: professionals en werkgevers investeren onvoldoende in de professionele ontwikkeling, terwijl deze investering cruciaal is voor de inzetbaarheid (en voor het functioneren van de arbeidsorganisatie).
Werkgevers zijn vaak bang dat de medewerker daarna vertrekt, terwijl de werknemer zich afvraagt of de investeringen in tijd, energie en geld zich wel zullen lonen. Ook hebben ze het idee dat collega’s denken dat ze op zoek zijn naar een andere baan. Als werkgevers hen stimuleren aan professionalisering te gaan doen, dan kan dit gezien worden als een instrument van gedwongen mobiliteit.
Volgens Van Weel is dit echter een staaltje van ‘oud denken’. Er is immers sprake van een grotere dynamiek en veranderingen op de arbeidsmarkt. Het is steeds gebruikelijker dat mensen vaker van baan wisselen, en dat zij ook langer werken. Bovendien verandert een groot deel van het werk ook sneller dan voorheen (mede dankzij technologische ontwikkelingen). Dat maakt een ‘leven lang leren’ noodzakelijk.
Hierbij is m.i. een verschil waarneembaar tussen het begrijpelijke macroperspectief van Van Weel en anderen, en het microperspectief van de individuele werkgever en werknemer. Managemensite adviseert daarom om een leven lang leren aan te laten sluiten bij de belangen van werknemers en werkgevers. Een werkgever moet beseffen dat zijn arbeidsorganisatie in gevaar komt als h/zij in tijden van veranderingen niet investeert in zijn mensen. Werknemers moeten zich realiseren dat ‘een baan voor het leven’ voor steeds minder mensen is weggelegd, en dat investeren in de eigen ontwikkeling ook in hun persoonlijk belang is.
Er wordt al vele jaren gepleit voor meer investeringen in een ‘leven lang leren’. De urgentie hiervan voor samenleving, werkgevers en professionals neemt echter toe naarmate arbeid complexer en veranderlijker wordt. Uiteraard kan op tal van manieren gewerkt worden aan de professionele ontwikkeling, niet alleen via scholing.
Wat in elk geval noodzakelijk is, dat is alle betrokkenen beseffen dat de urgentie van professionele ontwikkeling rechtvaardigt dat we allen investeren en risico’s durven nemen. Niet-investeren is voor werkgevers, werknemers en uiteindelijk de samenleving veel risicovoller. Dat vraagt in de eerste plaats om onorthodox denken, waarbij alle belanghebbende moeten stoppen met naar elkaar te kijken.
Wat mij betreft betekent dat ook dat sprake zal moeten zijn van een gespreid risico. De ‘bal’ kan niet voor de voeten van één partij liggen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Helemaal mee eens. Waarbij het mijns inziens echt niet alleen draait om meer investeringen bij bedrijven. Wel om het creëren van mogelijkheden voor het laagdrempelig, efficiënt en creatief inzetten van opleidingsbudgetten voor allerlei vormen van leren.