Vanochtend schreef Aleid Truijens in De Volkskrant een lofzang op Herman Pleij en zijn college’s. De Neerlandicus
Pleij heeft afgelopen vrijdag afscheid genomen van de Universiteit van Amsterdam.
Hij stond bekend om zijn ongelofelijk boeiende college’s. Vol anekdotes en humor om zijn betoog te onderstrepen.
Ik heb het genoegen gehad om twee keer naar een key note van Pleij te mogen luisteren.
Moeiteloos wist hij zonder ICT een zaal met honderden luisteraars een uur te boeien. Ik kan me Truijens’
loftrompet dus eigenlijk wel voorstellen.
Punt is alleen: er zijn niet zo heel veel Herman Pleij’s in het onderwijs. Nooit geweest, ook.
Wat Herman Pleij kan, is gebaseerd op schaars talent.
Van de tientallen docenten en leraren die ik in mijn onderwijsloopbaan heb gehad, kwamen er drie in de buurt van
Herman Pleij. En dan ben ik -lichting 1964- geen ‘kind van het nieuwe leren’.
De meeste docenten die frontaal-klassikaal lesgaven, deden dat op een vaak dodelijk saaie manier.
Bovendien is het de vraag of je heel veel leert van alleen maar betogen à la Herman Pleij. Als je alleen zo
les hebt, dan wordt het ook ‘een kunstje’. Is frontaal-klassikaal lesgeven ‘evidence based‘? Vraag me niet wat bij mij aan duurzame kennis is blijven ‘hangen’, van de twee toespraken die ik van Pleij heb
bijgewoond. Daarvoor moet ik echt mijn weblog raadplegen (de eerste was bovendien tijdens het pre-weblog tijdperk).
Ik geloof in een mix van spaarzame gastcollege’s van hen die ‘het’ ècht kunnen, kortere instructies,
betekenisvolle opdrachten, groepsdiscussies,
games, simulaties, samenwerkend leren, zelfstandig werken, begeleidingsgesprekken, uitleg als dat nodig is, met
ICT, zonder ICT, enzovoorts, enzovoorts. Je moet daarbij vooral kijken welke leeractiviteit, voor welk doel, voor
welke doelgroep en binnen welke omgeving (middelen, ruimtes, etc.) geschikt is.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie