Vanochtend had ik een sessie met een aantal collega’s over werkplekleren. We hebben een deel van een videoband gekeken van een TV-programma waarin John Harvey Jones eind jaren tachtig/begin jaren negentig de autofirma Morgan Motor Company bezoekt. Morgan produceert dan te weinig auto’s, heeft weinig inkomsten en een wachtlijst van ongeveer tien jaar.
Morgan maakt op een zeer ambachtelijke manier Engelse sportauto’s (letterlijk met de hand). Men hecht daar zeer aan en is amper bereid daar iets aan te veranderen. Morgan is een familiebedrijf. De binding van de ongeveer 130 medewerkers met het bedrijf is sterk.
Uit de video kregen we wel de indruk dat het water aan hun lippen stond. Harvey Jones, een bekend analist van bedrijfsprocessen, werd er ook haast wanhopig van. De "sense of urgence" was gering (bij medewerkers en personeel), en dat gold ook voor de bereidheid om te veranderen (op alle niveaus binnen de organisatie).
Er werd binnen de organisatie wel geleerd, maar dat had vooral te maken met het vak, het ambacht.
We vroegen ons af wat van deze autofirma is geworden. Eén collega suggereerde dat het bedrijf wellicht als museum voort kon bestaan (en daar extra inkomsten uit zou kunnen genereren). Ik meende ooit gehoord/gelezen te hebben dat Morgan was overgenomen. Dat blijkt niet het geval!
Morgan is alive and kicking. Het TV-programma heeft e.e.a. losgemaakt en geleid tot nieuwe bestellingen. Wat ik uit uit hun website opmaak, is dat ze op een gegeven moment hun bedrijfsprocessen efficiënter hebben ingericht.
Harvey Jones is onlangs nog eens langs geweest en was opgetogen (volgens Morgan). Ze hebben ook een nieuw, zeer succesvol, type auto gelanceerd: de Aero 8. Je kunt nu ook de fabriek bezichtigen. De levertijd is nu 12 maanden. Er wordt nog steeds ambachtelijk gewerkt. Maar "organisatieleren" heeft toch plaats gevonden.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie