Anno 2020 hebben we (weer) te maken met de nodige maatschappelijke, wetenschappelijke en technologische ontwikkelingen. Iets wat echter niet snel veranderd, is ons brein. Is dat een probleem?
Clark Quinn heeft onlangs een column aan dit fenomeen gewijd. Hij refereert daarin onder meer aan een conferentie waarin tal van belangrijke veranderingen werden geschetst. Niet alleen op het gebied van digitalisering, maar bijvoorbeeld ook op het gebied van medicijnen en milieu. Zou is de levensverwachting van mensen sterk gestegen. Dergelijke veranderingen hebben gevolgen voor de wijze waarop leren en werken worden georganiseerd (denk aan de impact van een hogere pensioenleeftijd). Leren, werken en stoppen met werken wordt een meer cyclisch proces. We zullen meer regelmatig onze batterij moeten opladen.
Up against the changing nature of work and retirement, people will certainly need ongoing learning and likely need occasions of deep refresh.
Ons brein past zich volgens Quinn echter niet zo snel aan. Dankzij meer opties voor afleiding, zijn we waarschijnlijk ook meer kwetsbaar geworden. Bijvoorbeeld door invloeden van marketing. Ook lijken we steeds vaker op zoek naar een snelle oplossing voor een probleem. Volgens Clark Quinn is dat prima voor performance support. Maar dat is volgens hem wat anders dan ‘leren’. We leren nog steeds het beste gespreid in de tijd en door doelbewust te oefenen. Overigens passen we volgens hem ook de kennis over hoe wij leren lang niet altijd toe.
Volgens Quinn leren we het beste op een trage manier. Quinn kijkt daarbij naar de manier waarop we vroeger leerden.
Ons ‘formeel’ leren vond ooit plaats via de ‘meester-gezel’-constructie. Er werden authentieke taken uitgevoerd en lerenden begonnen met het observeren van het vak. Vervolgens kregen nieuwelingen geleidelijk kleine taken, authentiek in de context van het grotere werk. Daarna namen zij steeds meer taken op zich nemen tot zij volleerde ‘meesters’ waren.
Vervolgens moest meer aandacht worden besteed aan zaken als wiskunde en economie. Leren vond plaats via een Socratische dialoog, via lezen en binnen scholen.
Nu wordt weer gesproken over ‘cognitive apprenticeship’, waarbij we in feite de combinatie zoeken van deze twee manieren van leren.
Met behulp en technologie -denk aan simulaties- kunnen we nu kleine, authentieke taken in de loop van de tijd uitvoeren, met geleidelijk toenemende uitdaging en verantwoordelijkheid. We kunnen dankzij adaptieve technologie leren zelfs aanpassen aan individuele ontwikkelingen en lacunes. We kunnen bevorderen dat mensen zich langzaam ontwikkelen in het tempo dat het brein leert. We kunnen in een gestaag tempo verdiepend leren.
Deze aanpak komt volgens Clark Quinn continu leren op de werkplek en meer verdiepend leren ten goede. Volgens Quinn moeten we beide typen leerervaringen ontwerpen.
Hij concludeert:
Our brains can’t change at the rate needed but our science gives us mechanisms to cope. We can design societal shifts to support the way we want and need to treat people. And we can leverage technology to do so.
Mijn opmerkingen
Ik durf niet te stellen dat we nu in een meer dynamische wereld leven dan bijvoorbeeld rond 1900. In die periode werden bijvoorbeeld medicijnen tegen ziektes als tuberculose uitgevonden. We kregen de beschikking over vliegtuig en auto, met grote gevolgen voor o.a. de mobiliteit. De Eerste Wereldoorlog veranderde de machtsverhoudingen in de wereld. Ook in die tijd moesten mensen zich continu aanpassen.
Nu merk je wel dat digitalisering het leven van een ieder beïnvloedt en dat gebeurtenissen in land A. een grotere impact hebben op land B., dan rond 1900 het geval was. Verder kun je m.i. concluderen dat nu meer aandacht is voor een leven lang leren.
En we moeten het daarbij inderdaad doen met een brein dat een redelijk constante is. We moeten daarbij volgens mij nadrukkelijk ook een onderscheid maken tussen de werking van ons brein, en effectieve leerstrategieën die ons brein aan het werk zetten en die ons in staat stellen kennis toe te passen en vaardigheden te ontwikkelen.
Wat betreft effectieve leerstrategieën is dan nog de nodige winst te behalen. Juist daarmee bevorder je m.i. dat mensen veranderende omstandigheden kunnen hanteren. Leertechnologie kan daarbij helpen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie