Dankzij sensortechnologie slaan we een nieuw pad in op het gebied van human computer interaction en wellicht ook e-learning. Wat staat ons te wachten?
Sensortechnologie wordt steeds geavanceerder en belangrijker. Dankzij sensortechnologie kunnen we apparaten en applicaties bedienen met onze stem, gebaren en vingers. Een paar jaar geleden was dat ondenkbaar. Dat het einde nog lang niet inzicht is, bewijst onderstaande video van de Muse headband.
Introducing Muse: Changing The Way The World Thinks from InteraXon on Vimeo.
Je bestuurt je computer via sensortechnologie met je hersenen. De ontwikkelaars claimen in de video ook dat de hoofdband gebruikers kan helpen zich te focussen.
Steve Wheeler becommentarieert deze ontwikkeling als volgt:
mind control is right at the edge of our imagination of what technology can possibly offer. From motion sensing to mind sensing in just 7 short years? Who would have thought it? How soon before thought controlled computing becomes a reality for us all? And what then will we need to do (or to become), to adjust to the brave new world that will be upon us?
Technologie wordt m.i. onzichtbaarder en vriendelijker in gebruik door dergelijke toepassingen. Daarnaast kan deze technologie ook gebruikt worden voor het registeren en terugkoppelen van data. Bert de Coutere typeert deze toepassing van tracking terecht als een belangrijke trend.
Zo lang de gebruiker de controle heeft over wat wordt bijgehouden en wie de beschikking krijgt over data, is er niets aan de hand. Het risico bestaat wel dat we op het gebied van leren nog eenzijdiger ons richten op neurowetenschappen en cognitie, en minder op bijvoorbeeld motivatietheorieën.
Het wordt helemaal een ander verhaal als commerciële organisaties of werkgevers de beschikking krijgen over jouw data. Of als jij niet de computer bestuurt met je hersenen, maar de computer jouw hersenen sturen. Dan wordt het tijd voor Resistance (om met de andere Muse te spreken).
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
“Het wordt helemaal een ander verhaal als commerciële organisaties of werkgevers de beschikking krijgen over jouw data.”
Altijd leuk, even prikken naar die grote boeven: commerciële organisaties en (nog erger) werkgevers. Als we de discussie even beperken tot werkgevers: waarom zouden deze niet de beschikking mogen hebben over de tracking data van “werknemers” (vreselijk outdated – die termen)?
Het gaat mij hierbij vooral om de aard van de data en daaraan gekoppelde risico op misinterpretatie. Je registreert wat mensen denken.