De kans is groot dat je onderstaande afbeelding de komende tijd in veel keynote’s over (t)e-learning tegen zult komen.
De afbeelding illustreert dat de aandachtsspanne van Amerikanen door de jaren heen steeds korter is geworden.
Tony Karrer ziet hierbij ook het verband met het ontwerp van (t)e-learning. Hij pleit voor kortere en meer to the point zijnde content.
Willem van Valkenburg vraagt zich af hoe het dan kan dat we wel uren videospellen spelen.
Ik wil hier ook vraagtekens bij plaatsen. In de eerste plaats suggereert deze grafiek dat hier onderzoek naar is gedaan. Ik kan daar in de
orginele bijdrage niets van terug lezen. Op de tweede plaats vraag ik me af of de aandachtsspanne niet afhankelijk is van de mate waarin je wordt afgeleid.
Ik kan tijdens vakanties op het strand uren lang in een historische roman lezen. Thuis lukt me dat niet. Ik kan thuis uren achter elkaar naar een film kijken.
Mits ik mijn laptop uit zet. Ik kan ook lang achter elkaar aan een artikel werken. Maar dan zet ik wel mijn e-mailprogramma uit.
Ik vermoed daarom dat de aandachtsspanne niet korter is geworden, maar dat het aantal prikkels -die afleiden- is toegenomen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Interessant denkspoor, Wilfred. Hoorde ik onlangs niet (radio) dat een mens het maximaal maar bij zeven ‘aandachtspunten’ kan houden? Een prof verwees daarbij nog naar de zeer dramatische voorvallen vorig jaar waarbij gestresste moeders hun baby’s in de te hete auto ‘vergaten’ en de kindjes daardoor het leven verloren. Dat waren volgens hem de ‘natuurlijke’, maar daarom niet minder afschuwelijke en zeer pijnlijke gevolgen van hersencapaciteit waarbij aandacht lang niet ‘onuitputtelijk’ is. De stressfactor zou voor die moeders (ook een steeds groeiende groep alleenstaand) – die al te dikwijls nog aan 1001 dingen aandacht moeten geven, veel te zwaar belast als ze zijn met 101 taken – gevaarlijk zijn.
Die grafiek gaat over onderling niet vergelijkbare communicatie-uitingen: een boek is niet hetzelfde als een tv-commercial. En is niet gecorrigeerd in relatie tot de onderzoeksgroep: de lezer van Hemingway is een andere persoon met mogelijk een ander opleidingsniveau dan de bankzitter die naar een commercial kijkt. De grafiek zegt dus niets over de aandachtsspanne van de gemiddelde man of vrouw. Hoogstens iets over de opkomst van de massamedia.
Irritant is bovendien het achterliggende cultuurpessimisme: “vroeger, toen lazen de mensen nog boeken”. De werkelijkheid is dat er nooit zoveel boeken zijn gelezen als in de huidige tijd.