Is het publiceren van beoordelingen van docenten een goed idee?

In Nederland gebeurt het nog niet: het publiceren van evaluatiegegevens van docenten. In de VS doet men dat wel. Wat zijn daar gevolgen van?

Amelie Harper gaat in What happens when teacher performance data is made public? op deze gevolgen in:

• De best presterende lerenden, veelal uit rijke families, worden geplaatst bij de best presterende docenten. Dat vergroot de ongelijkheid.
• Er is een eenjarige piek ontstaan van docenten van openbare scholen die van baan wisselden.
• Veel van de docenten met slechte scores verbeterden hun scores nadat ze gepubliceerd werden.

Harper gaat in deze bijdrage ook in op de complexiteit van dit vraagstuk. De leerprestaties van lerenden worden niet uitsluitend bepaald door de kwaliteit van en inspanningen van de docent. Het is volgens haar lastig om ouders en het publiek te overtuigen van de factoren die een rol spelen bij het bepalen van de waarde en impact van een docent.

Vanwege deze complexiteit en vanwege de grote nadelige neveneffecten (grotere ongelijkheid) pleit zij ervoor in te steken op het overall vergroten van het aantal goede docenten via het selectiebeleid, door middel van ondersteuning en met behulp van degelijke professionele ontwikkeling.

In “Een geschiedenis van het onderwijs in Nederland” wijst Piet de Rooij onder meer op de beweging binnen het onderwijs die steeds meer streeft naar excellentie. Het publiceren van evaluatiegegevens van docenten maakt daar deel van uit. Deze beweging leidt tot een “respectloze afrekencultuur”. De Rooij stelt dat hiermee niet persé de kwaliteit wordt geleverd die ouders vaak wensen. Ook omdat kwaliteit van het onderwijs “een veel rijker begrip en ten dele zelfs ongrijpbaar” is.

Daarom kun je inderdaad beter investeren in de professionaliteit van docenten. Echt ongeschikte docenten kun je ook op andere manieren achterhalen dan via ‘prestatielijstjes’.