Ten behoeve van een handboek heeft Stephen Downes een inleidend artikel geschreven over het gebruik van weblogs binnen het onderwijs. Downes positioneert weblogs onder meer als middel waarmee lerenden binnen een learning community connecties met elkaar aan kunnen gaan. Verder dragen weblogs volgens Downes bij aan identiteitsvorming. Dankzij weblogs kunnen lerenden ook een breed publiek bereiken, hetgeen motiverend kan werken (werkt m.i. vooral bij weblogs in een wereldtaal).
In zijn bijdrage zet hij ook enkele tips voor docenten op een rij. Een hele belangrijke tips is te respecteren dat weblogs eigendom zijn van de lerende.
Stephen Downes heeft een kort en bondig overzichtsartikel geschreven, die bij mij niet echt leiden tot nieuwe inzichten. De vele verwijzingen zijn wel erg handig.
Bij één bewering plaats ik een vraagteken. Downes schrijft dat weblogs populair zijn binnen het onderwijs. Hij verwijst hierbij naar 400 duizend onderwijsblogs die bij edublogs worden gehost. Hoeveel van deze weblogs zijn echter actief?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Het mag erg pretentieus klinken, maar jouw samenvatting van Downes in de eerste alinea is The Sausage Machine a.h.w. op het lijf geschreven, getuige de korte profilering en de tags op Technorati, in augustus 2007 gepost (start TSM: januari 2007):
“The Sausage Machine is a learning blog in ownership of two classes in secondary education (Belgium Flanders)and their teacher of Dutch and German. Categories: web 2.0 in language and literature learning, enhancing multiliteracies, identity building.”
Of in tags: literature, communication, language learning, web 2.0, identity building.
Het doet me plezier hier een bevestiging door experten te vinden, die me sterkt in mijn overtuiging: ik zat dus niet mis toen ik in samenspraak met mijn leerlingen met hen ben beginnen bloggen.
Van Wilfred Rubens of Stephen Downes had ik toentertijd bij de start nog niet gehoord … Ik wist enkel (vanuit nascholing) dat er zoiets als webquests, blogs en wiki’s bestonden, en (uit surfing) dat internet véél méér te bieden had dan informatie opzoeken. We hadden geen strategisch plan, geen digitaal didactisch ontwerp, geen overzicht van web 2.0-tools, niet de minste technologische ervaring.
Immersie: we zijn er met zijn allen ingesprongen,… en van alle kanten kwamen leermeesters, zoals jij Wilfred, opgedoken. Ze droegen de hoorn des overvloeds aan. En wij … we hadden slechts te roeien met de riemen die we hadden binnen het oude onderwijssysteem en de (oude) school(infra)structuur, onverzadigbaar proevend van die verfrissende en versterkende webpower. Learning en teaching heruitgevonden. Een ongelooflijk verrijkende ervaring. Laat ik het toch nog maar eens herhalen: wie ooit geproefd heeft van die hoorn, blijft eeuwig leren met overgave en plezier.
Terechte kritische noot Wilfred!
Als je het over het aantal edublogs hebt zou ik aanvullend willen vragen:
1) Hoeveel van de edublogs worden geschreven door mensen die in het primaire onderwijsproces actief zijn?
2) Door hoeveel onderwijsmensen worden edublogs gelezen?
Ik heb soms het idee dat het een kleine groep is die elkaar steeds stimuleert. Maar druppelt er iets van deze incrowd inzichten/energie/ideeën door naar de leerkrachten en docenten?
Hartelijke groeten, Marcel