In memoriam Paul Laaper (aka @sienjaal)

Gisteren schreef Karin Winters dat haar levenspartner oftewel “keukentafellief” Paul Laaper is overleden. Helaas zijn clichés vaak waar. Want Paul was al lange tijd ziek, maar is toch nog best onverwacht overleden. Hij was één van mijn inspiratiebronnen.

Paul kreeg  vlak na zijn pensionering, enkele jaren geleden, kanker. De eerste keer hebben artsen deze vreselijke ziekte kunnen genezen. Maar niet lang daarna bleek Paul weer een gezwel bij zijn oog te hebben. Zelf probeerde hij die tumor ook met humor te bestrijden. Dat verbaasde mij niks.

Na een heel heftig behandelingsproces, is men uiteindelijk overgegaan tot immuuntherapie. Enkele weken geleden meldde Paul zelf via een video dat hij ‘schoon’ was. Maar deze behandeling had dusdanige bijwerkingen tot gevolg dat hij donderdag jongstleden in het ziekenhuis werd opgenomen en afgelopen vrijdag is overleden.

Karin Winters kende ik al wat langer. Paul heb ik daarna meer dan tien jaar geleden ook via het ‘edubloggers-netwerk’ leren kennen (lees waarover hij allemaal heeft geschreven). Paul was toen werkzaam bij ROC Midden-Nederland als docent koken. Oorspronkelijk was hij docent bij de toenmalige streekschool. Paul sprak met liefde over onderwijs en koken. Koken deed hij bijvoorbeeld ook tijdens een bijeenkomst in het Innovatiehuis.

Uiteraard volgde ik Paul via twitter en via zijn blog. We spraken elkaar tijdens bijeenkomsten en edubloggersdiners (de laatste keer afgelopen november in Nijmegen). Hij had een brede interesse, wat ook bleek uit de studie Cultuurwetenschappen die hij op latere leeftijd aan de Open Universiteit volgde. Paul was geïnteresseerd in snooker, jazz, blues, sociale media, speciale bieren, lekker eten, cultuur, reizen, politiek, en volgens mij in nog veel meer.

Paul was samen Karin ook aanwezig bij mijn boekpresentatie in 2013, waar hij heel benieuwd was met wie ik al vele jaren samenleefde. Daar schreef/schrijf ik immers niet over.

Paul was zeer betrokken en gedreven. Hij had een groot hart voor zijn studenten. Paul had echter een hekel aan poespas, dikdoenerij en ander ‘gedoe’ dat je helaas regelmatig tegenkomt in zeer grote onderwijsorganisaties. Hij nam dan geen blad voor de mond, en dat leidde tot de nodige aanvaringen met zijn leidinggevenden. Paul is op een vervelende manier met pensioen gegaan. Vanwege een extreme file kon ik helaas niet bij de betreffende afscheidsbijeenkomst zijn. Paul, Karin en ik hebben toen met z’n drieën in een Utrechts restaurant zijn pensionering ‘gevierd’. Vervolgens is Paul in zijn nieuwe woonomgeving in Drenthe als vrijwilliger Nederlands als Tweede Taal aan de slag gegaan.

Paul was tijdens bijeenkomsten een fijne gesprekspartner en gaf me tips over koken. Maar Paul inspireerde mij bovenal door de wijze waarop hij probeerde zijn onderwijs continu te verbeteren, en daarbij op een heel creatieve manier leertechnologie in te zetten. Bijvoorbeeld:

• Paul gebruikte in 2009 een Flip Mino om bewijsmateriaal tijdens praktijklessen te verzamelen. Dit bewijsmateriaal wordt teruggekoppeld naar de lerende, die daar weer commentaar op kon geven.
• Paul gebruikte in 2014 een koe, Quirine, met QR-codes en later NFC-tags om koksstudenten warenkennis over rundvlees te laten bestuderen (waar komt de entrecote vandaan?).

Als mensen tien jaar geleden in gesprekken aangaven dat de invoering van leertechnologie zo moeizaam verliep omdat docenten relatief op leeftijd waren, was Paul Laaper (samen met Willem Karssenberg) mijn belangrijkste argument tegen die stelling.

Een paar dagen geleden plaatste Paul zijn laatste tweet. Daaruit sprak de hoop dat hij nog wat langer zou mogen ‘drentenieren’. Helaas. Een bijzonder aardig en enthousiast onderwijsmens is niet meer.

Terras zuid in de in de volle zon pic.twitter.com/qbsU2WOFUc

— Paul Laaper (@sienjaal) September 1, 2020