De laatste klas van de basisschool staat voor een groot deel in het teken van de overgang naar de middelbare school. Dat betekent onder meer afscheid nemen van klasgenoten en leerkrachten waarmee je een groot deel van je leven, tot dan toe, hebt doorgebracht. Wij deden dat met een zomerkamp en een afscheidsrevue.
Mijn basisschool -toen nog lagere school geheten- was De Doorkijk in Terwinselen (gemeente Kerkrade). Deze basisschool was het resultaat van een fusie tussen de oorspronkelijke Mariaschool (voor meisjes) en de Callistusschool (jongens). Beide -uiteraard Rooms-Katholieke- scholen waren toen al heel wat jaren gemengd.
In mijn herinnering was De Doorkijk een voor die tijd vernieuwende school. We zaten in een gloednieuw schoolgebouw, waarbij je bepaalde wanden ook kon verplaatsen. Daar dankte deze school ook de naam aan, en mogelijk ook aan het feit dat het zoontje van één van de leerkrachten de prijsvraag voor de naam van de nieuwe school gewonnen had. We hadden vakdocenten voor Nederlands, rekenen, natuurkunde, aardrijkskunde en geschiedenis. Ook deden we projecten, bijvoorbeeld over Suriname, die werden afgesloten met een tentoonstelling. Mijn liefde voor geschiedenis is op deze school aangewakkerd dankzij de gepassioneerde verhalen van meester Florie.
Vanwege de recente fusie kende De Doorkijk twee ‘zesde klassen’. De laatste klassen gingen aan het eind van het jaar traditiegetrouw naar Hengelhoef, een kampeerpark in Belgisch-Limburg. Ik kan me herinneren dat het die dagen erg warm was en dat het meertje in het park gelukkig veel verkoeling bood.
We zaten met z’n vieren in een huisje. Ik zat met Joost, Marc (broer van één van mijn latere opdrachtgevers) en Paul (al meer dan 50 jaar mee bevriend) in een huisje. In mijn herinnering moesten we ook zelf koken, al ben ik me daar niet 100% zeker van. Van de activiteiten kan ik me ook niet veel meer herinneren. Wel dat we veel plezier hebben gehad. Waarschijnlijk voetbalden we veel, want het EK van 1976 zat er aan te komen.
Eén activiteit staat me wel helder voor de geest. Dat was een bonte avond die wij als leerlingen voor een groot deel zelf moesten invullen. Elk huisje moest een optreden verzorgen. Joost, Marc, Paul en ik kozen voor een optreden als dekmatrozen met het nummer “Eine Seefahrt die is Lustig”.
In het Duits? Ja, in het Duits. In die tijd keken kinderen uit Kerkrade namelijk vooral naar de Duitse TV. Dankzij de nagesynchroniseerde Amerikaanse TV-series, zoals Bonanza, spraken wij in die tijd net zo goed Duits als kinderen van nu de Engelse taal dankzij YouTube en games behoorlijk beheersen. “Ich genieße immer noch die Früchte dieser Erfahrung”, zullen we maar zeggen.
Als ik me niet vergis, hebben wij met ons optreden ook de eerste prijs behaald. Maar ik kan me dat achteraf ook verkeerd herinneren….
Daarnaast was het optreden van meester Florie met het lied “Speedy Gonzalez” het hoogtepunt van de avond. Zijn uitdossing als Mexicaan zou vandaag de dag trouwens waarschijnlijk onvoldoende ‘woke’ zijn.
Enkele weken laten werd de avond herhaald voor onze ouders. Of eigenlijk voor onze moeders. Die avond speelde Nederland namelijk de dramatisch verlopen ‘halve finale’ tegen Tsjecho-Slowakije. Onze vaders hadden dus andere prioriteiten.
Deze blogpost is oorspronkelijk verschenen op Komenskypost.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie