Ik heb gisteren een presentatie mogen verzorgen tijdens het PicNic Young-seminar over Connected Classrooms. De sessie bestond verder uit andere, langere, inleidingen en short cuts (pecha kucha's). Al met al wel een lange zit. 's Middags was het de bedoeling om ronde tafeldiscussies te houden. Maar de aanwezigen (het waren er niet meer zo veel) hadden meer zin in deelname aan een game.
Het seminar begon met een keynote van Katie Salen. Salen liet een aantal projecten zien, waaruit bleek hoe gaming jongeren kan motiveren om samen te leren. Het mooie was ook dat zij games presenteerde waarbij sprake was van een mix van een fysieke en virtuele ruimte. Jongeren zijn daarbij fysiek veel actiever dan bij het gebruik van een joystick. Zij benadrukte verder ook het belang van de 'social space' bij gaming. Gaming is zo veel meer dan geavanceerde technologie.
Onderstaande video is een fragment uit Salen's inleiding (3 minuut 10). Zij gaat daarbij vooral in op de sociale ruimte binnen games, en de relatie met leren en doceren (zet je geluid hard).
Ik was ook onder de indruk van The Island, een project van onder andere De Waag. Leerlingen uit New York en Amsterdam spelen hierbij een wedstrijd waarbij zij moeten kijken welk team het beste kan handelen. Zij bootsen hierbij de Hollandse emigranten na, die zich 400 jaar geleden vestigden in Amsterdam. Een mooi voorbeeld van location-based serious gaming.
Ik heb ook opgekeken van gegevens over het aantal mensen dat gamet, en van het crossmedia gebruik bij de tocht van de clipper Amsterdam die Darwin's reis met de Beagle nadoet. Verder vond ik mooi om te zien hoe bij Lypo.org profielen worden samengesteld op basis van antwoorden op stellingen. En hoe mensen met 'tegengestelde profielen' aan elkaar worden gekoppeld om met elkaar in debat te gaan.
's Middags heb ik zelf mogen ruiken aan zo'n location-based game. We liepen met een groepje met een mobiele telefoon over het terrein. Op het scherm van de mobiel zagen we op een plattegrond pionnen waar we naar toe moesten lopen. Bij elke pion kregen we een instructie en een opdracht. Bijvoorbeeld een tekst over een Braziliaanse dichter en de opdracht om drie mensen in de buurt gedichtregels uit het eigen land op te laten zeggen. In Brazilië speelden ook dit spel (met materiaal uit Nederland). Je speelde dus ook tegen elkaar.
Ik vroeg me hierbij wel af wat de relatie was tussen uitleg en opdracht. Maar wat bleek: het spel was gemaakt door leerlingen met behulp van het platform 7 Scenes. De ontwikkeling van het spel -in twee dagen- was in feite belangrijker dan het spelen van het spel. Door het spel te maken, ontwikkelen leerlingen tal van kennis en vaardigheden. Ook wordt normaliter daadwerkelijk gebruik gemaakt van de fysieke omgeving. De eigen buurt, de eigen stad, wordt op deze manier een leeromgeving, wat volgens mij kan leiden tot 'serendipity learning'.
Knap om op deze activerende manier gaming in het onderwijs in te zetten.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie