Leidt technologie wel tot beter onderwijs, of is ICT slechts
a magnifier of human intent and capacity?
Deze vraag staat centraal in de zeer uitvoerige blogpost van Stephen Downes, Better Education Through Technology. Downes gaat daarbij in op de opvatting van Kentaro Toyama dat ICT helemaal niet hoeft te leiden tot betere manieren van leren. Veel onderzoek wijst volgens Toyama zelfs op mislukkingen, en bovendien is het heel lastig om de positieve impact van technologie met onderzoek aan te tonen.
Volgens Downes gaat Toyama echter uit van de vooronderstelling dat je met technologie bestaande werkzaamheden blijft uitvoeren, terwijl technologie vooral is bedoeld om ook nieuwe (en waardevolle) activiteiten uit te voeren, die zonder ICT niet uitgevoerd kunnen worden. Verderop in het artikel onderstreept Downes dat je met ICT geen ‘kapot’ onderwijssysteem kunt repareren. Hij illustreert dit als volgt:
Saying that technology is only a magnifier of human intent and capacity is like saying that an elevator only amplifies the intent and capacity to move up and down. But ‘more’ rarely means ‘more of the same’. An elevator allows you to have a thirty floor office building, something that is not practical or feasible with stairs alone.
In zijn bijdrage probeert Stephen Downes Toyama’s kritiek op het gebruik van ICT in het onderwijs te weerleggen. Zo verwacht Kentaro Toyama volgens Downes te snel een positief resultaat van het gebruik van technologie, terwijl de gevolgen pas na langere termijn zichtbaar worden. Ook stelt Toyama dat de overheden van landen, die hoog in het PISA-onderzoek scoren, technologie niet als succesfactoren benoemen. Maar, geeft Downes aan, het zijn wel landen waar ICT behoorlijk goed is ingebed in het onderwijs (over het PISA-onderzoek heb ik het eerder gehad).
Stephen Downes schrijft verder:
Technology, I agree, has no direct bearing on educational outcome. But technology is essential to creation of social wealth and political stability. Technology – including educational technology – as a whole, contributes to the well-being of society. Such technology, in turn, contributes to the education necessary to function in such a society. It becomes a part of the wider social milieu that promotes improved educational outcomes.
In de rest van zijn blogpost gaat de auteur in op specifieke aspecten van Kentaro Toyama’s bezwaren (Downes start met “Let me finish“, waarna hij nog 22 alineas schrijft ;-)). Daarbij valt op dat Toyama vaak erg kort door de bocht formuleert (bijvoorbeeld als hij zijn interpretatie geeft van de competenties van de 21ste eeuw).
Ik deel Toyama’s kritiek uiteraard ook niet. Ik denk zelfs dat ICT wel degelijk het bestaande onderwijs kan verbeteren. Neem als voorbeeld de behoorlijk positieve evaluaties van weblectures. Of denk aan de vaak praktische verbeteringen die technologie binnen het onderwijs tot gevolg heeft. Een applicatie die bijvoorbeeld bijhoudt waar een leerling is gebleven, biedt deze leerling structuur en neemt de docent regelwerk uit handen. Verbetering zit immers niet alleen in leerresultaten (gewin) maar ook in gemak en genot. Ik vind bovendien dat Toyama de resultaten van onderzoek negeert, dat wel degelijk aantoont dat ICT een positieve impact kan hebben (in Nederland onder andere ontsloten door Kennisnet). Tot slot heb ik wel wat moeite met de metaforen die Stephen Downes gebruikt. Een parkeermeter beïnvloedt op zich geen parkeergedrag. Educatieve technologie doet dat in veel gevallen uit zichzelf wel, net zoals een smart phone van invloed is op de wijze waarop wij communiceren.
Technologie is bovendien niet meer weg te denken uit onze samenleving. Het onderwijs verliest aan betekenis als het zich opstelt als ICT-loos eiland binnen een digitale zee. Onderwijsinstellingen moeten jongeren immers leren omgaan met technologie. Alleen al om die reden is Toyama’s kritiek irrelevant.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie