Volgens Daniel Rasmus zijn er tien manieren waarop het internet het onderwijs verandert. Ik zal een aantal manieren kort beschrijven en meteen becommentariëren:
- Je hoeft geen school meer te bezoeken, om toegang te hebben tot kennis. Commentaar: klopt. Maar je bent voor een diploma (=civiel effect) nog steeds afhankelijk van een organisatie. En we kennen nog zo iets als een leerplicht en kwalificatieplicht. Het onderwijs hoeft zich hier dus niets van aan te trekken.
- E-learning zal minder commercieel worden (gericht op consumptie van cursussen), en meer 'sociaal'. Commentaar: klopt. Maar daar hoeft het onderwijs zich ook niets van aan te trekken.
- Dankzij internettechnologie kunnen e-portfolio's worden gebruikt, waarmee lerenden op tal van manieren kunnen illustreren wat zij in 'hun mars' hebben. Commentaar: technologische mogelijkheden alleen leiden niet tot de bijbehorende, noodzakelijke, curriculumvernieuwinhg.
- Dankzij internettechnologie kun je just-in-time leren. Coaches bevinden zich maar één klik verwijderd van lerenden. Commentaar: voor deze manier van leren is ook meer nodig dan ICT alleen.
- Internettechnologie maakt tijd- en plaatsafhankelijk leren mogelijk. Commentaar: klopt, maar dat wil niet zeggen dat deze manier van leren binnen het onderwijs -waar daar ging het om- ook gerealiseerd wordt.
Rasmus heeft wat mij betreft dus een wat naïef geloof in de autonome invloed van ICT op het onderwijs. Er is meer nodig, dan technologie alleen, om ingrijpende innovaties in het onderwijs te realiseren.
Ik denk zelf dat de invloed van internettechnologie op leren, groter is dan de invloed van internettechnologie op onderwijs. Internettechnologie (en met name Google en social media) heeft volgens mij vooral een enorme impuls gegeven aan zelfgestuurd en zelfgeorganiseerd leren (op basis van de intrinsieke motivatie van de lerende).
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Kan het ook niet laten, maar de stelling in je titel, dat ICT het leren meer beïnvloedt dan onderwijs, geloof ik stellig. In onderwijs is er gelukkig nog altijd de leraar/docent die stuurt en begeleidt – op zijn beurt ‘gedirigeerd’ door zijn ‘overheden’. Die ‘overheden’ geven een (nieuwe) visie mee, en reiken soms ook wel didactieken en methodes aan opdat nieuwe visies gemakkelijker geïmplementeerd zouden/kunnen worden.
Maar de belangrijke ‘knik’ of geleidelijke overgang naar ‘nieuw’ (of noem het ‘anders’ maakt de leraar/docent: in zijn visie en didactisch-pedagogische aanpak, in dialoog met zijn leergroepen of klassen. Internettechnologie kan daarbij een grote ‘versterker’ en ‘versneller’ zijn.
Wat baten kaars en bril als de uil niet zien en wil?!