Karen Costa stoort zich enorm aan degenen die nu grote kritiek hebben op online leren. Ik herken de anti-online retoriek, maar sta toch wat anders ‘in de wedstrijd’.
Costa doelt op de verschillende verhalen in de traditionele media en via social media dat de pandemie heeft laten zien dat online leren op afstand een mislukte aanpak zou zijn. Online leren op afstand zou zelfs de schuld krijgen van traumareacties die het gevolg zijn van de pandemie.
Zij vindt dergelijke kritiek moeilijk te verkroppen voor degenen, zoals zijzelf, die al tientallen jaren actief zijn op het gebied van online leren. Dankzij hun werkzaamheden is de basis gelegd voor de massale verschuiving naar online leren die aan het begin van de pandemie heeft plaatsgevonden waardoor het onderwijs in elk geval doorgang heeft kunnen vinden. Mede hierdoor konden mensen onderling verbonden blijven via live online sessies. “Our work has and will continue to democratize education.”
Karen Costa vindt dat dergelijke retoriek haar buitensluit en zij spreekt van “dehumanizing energy“. Volgens haar bedreigt het werk van degenen die zich met online leren bezighouden de status quo. Mensen in machtsposities zullen als een bezetene vechten om te proberen die bedreiging te beëindigen.
Online leren is volgens haar namelijk onvermijdelijk, mede dankzij klimaatverandering (we moeten minder reizen). “Banning remote and online learning is like trying to stop teenagers from dancing”.
De critici van online leren zullen volgens haar deze strijd uiteindelijk gaan verliezen, al zal dat niet snel gebeuren. In de tussentijd is het belangrijk dat de voorstanders zich niet laten demoraliseren door de retoriek en domme beslissingen.
Mijn opmerkingen
Eerlijk gezegd erger ik me ook aan ongenuanceerde kritiek op online en blended learning. Ik erger me aan generaliserende opmerkingen over onderwijskundigen en adviseurs die niet zouden weten hoe het onderwijs in de praktijk uit zou zien. Ik erger me aan framing op basis van een uit de context gehaald citaat. Ik verbaas me ronduit over uitspraken die worden gedaan over online leren die voor het hele onderwijs zouden gelden.
Ik erger me trouwens ook aan generalisaties van docenten als beroepsgroep die collectief tegen elke vorm van verandering zijn, en aan generalisaties van critici van online en blended learning. En dat is wat Karen Costa m.i. ook doet.
Zij heeft m.i. onvoldoende oog voor de extra inspanningen die online en blended learning in het begin met zich meebrengen (als je het goed wilt doen), en voor de oprechte zorgen die veel critici van online leren hebben.
Zij heeft m.i. ook onvoldoende oog voor beperkingen van online leren. Het is echt lastiger om online verbondenheid te ervaren, bepaalde vakinhouden lenen zich echt slechter voor online leren, bepaalde doelgroepen hebben echt meer moeite hun eigen leren te reguleren, ‘online’ leent zich echt veel minder goed voor belangrijke informele gesprekken.
Bovendien ervaar ik dergelijke kritiek meestal niet als een gebrek aan waardering of als ‘dehumanizerende energie.’
Wat we m.i. moeten doen is
- meer luisteren naar de beweegredenen van de kritiek,
- serieus oog hebben voor de zorgen en voor de diverse contexten,
- met een open en nieuwsgierige blik kijken naar mogelijkheden en beperkingen van de verschillende manieren en vormen van onderwijs (face-to-face, asynchroon online, synchroon online),
- niet spreken over ‘strijd’ (ik heb de term ‘in de wedstrijd’ niet voor niets tussen aanhalingstekens geplaatst)
- en oprecht de dialoog aangaan over hoe leren, opleiden en onderwijs, in alle diversiteit, het beste gefaciliteerd, versterkt en verbeterd kunnen worden met behulp van leertechnologie.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie