Mijn vrouw -waarmee ik dus niet getrouwd ben- en ik wonen sinds 1 oktober 1987 met elkaar samen. Vanaf onze eerste Kerstmis, samen, staat onderstaande kleine kerstslee in onze woonkamer.
Eind 1987 woonden we samen in een studentenflat op de hoek van de Van Nispenstraat en Berg en Dalseweg in Nijmegen. We studeerden allebei.
Toen we anderhalve maand samenwoonden zijn we met z’n tweeën naar de kerstmarkt in Düsseldorf gegaan. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar je kon in die tijd nog niet met je bankpas pinnen in winkels in het buitenland. Zelfs pinautomaten bestonden nog niet. Uiteraard beschikten we als student niet over een creditcard. Ook was de Euro er nog niet.
Ik ben toen naar het grenswisselkantoor gegaan om guldens om te wisselen in D-marken. Aangezien we als student op de ‘kleintjes moesten letten’, heb ik toen twintig D-mark gehaald. Dat is nu tien Euro. Daar moesten we het die dag met z’n tweeën mee doen.
Dat betekende dat we thuis de boterhammen voor de lunch smeerden. Gedurende de dag hebben we vooral gekeken naar de koopwaar op de kerstmarkt en de Königsallee. We dronken warme chocolademelk in een café en kochten een minuscuul kaarsenkandelaar in de vorm van een goudkleurig strikje.
Aan het eind van de dag zat er nog één D-mark in onze portemonnee. Bij een stalletje zagen we toen een klein sleetje met daarop een beertje met een kerstmuts op. Het sleetje kostte echter anderhalve D-mark. Toen de vrouw achter de kraam mij zag kijken naar de D-mark in mijn hand, mocht ik de kerstslee voor dat bedrag meenemen.
Welvaart is niet vanzelfsprekend en ongelijk verdeeld. Je bent ook maar zeer ten dele zelf verantwoordelijk voor jouw welvaart. Ik vind het belangrijk daar, zeker ook met de kerst, bij stil te staan. En ik moet daar altijd aan denken als ik onze kerstslee in de woonkamer zie staan.
Prettige feestdagen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geweldig verhaal!
Dank je!