Het connectivisme als nieuwe leertheorie? (#in)

In Looking at Connectivism as a New Learning Theory legt Justin Marquis via woord en beeld heel begrijpelijk uit wat ‘connectivisme’ is. Hij benadrukt dat connectivisme in feite een variant is van (sociaal) constructivisme. Connectivisme voegt echter nog wat toe aan de principes van deze opvattingen over leren.

Connectivism incorporates the additional dimension that learning happens more rapidly in a connected, information rich world through technological mediation. 

In feite, zou je kunnen zeggen, maakt het connectivisme (sociaal) constructivistische principes van leren weer actueel, door rekening te houden met mobiele en digitale technologieën die het mogelijk maken verbindingen te maken tussen bronnen van kennis (“knowing where,” rather than “knowing when” or “knowing how”). Het menselijk brein wordt ‘opnieuw bedraad’ dankzij nieuwe technologie.

Volgens Marquis leiden deze principes er toe dat het hanteren van effectieve zoekstrategieën steeds belangrijker wordt, evenals het vermogen om nieuwe informatie in bestaande kennisstructuren te incorporeren:

The ability to incorporate new information into existing knowledge or to synthesize new knowledge from multiple new sources of information is not a skill that really existed prior to the Information Age. (…) Creating knowledge from these far more abstract sources of data represents a leap forward in intellectual ability that is not inherently present in human beings.

Marquis slaat hier m.i. enigszins door. Het is altijd al belangrijk geweest om nieuwe informatie te verbinden met bestaande kennis. Wel wordt het steeds belangrijker en complexer (gezien de toename aan data en informatie) om patronen te herkennen en nieuwe kennis te creëren.

Opvallend is ook dat Justin Marquis ‘connectivisme’ verbindt met neurologische inzichten m.b.t. de werking van het brein, terwijl de grondlegger van het connectivisme, George Siemens, dat volgens mij niet doet.