Al eens van 'controlled serendipity' gehoord? Ik niet. Tot gisteravond. In feite is 'gecontroleerde serendipiteit' een proces waarbij informatie gefilterd, verbonden en gedeeld wordt. Volgens Nick Bilton is dat precies wat bloggers doen. Zij lezen massa's informatie, maken daar selecties uit en publiceren er over op hun weblog. Volgens Bilton is gecontroleerde serendipiteit belangrijk zodat mensen hun weg vinden in de massa's informatie.
We’ve reduced the fear of missing something important because we share “controlled serendipity” with others and they with us.
Ik zie hier een relatie met het onderwijs. Binnen complexe projecten is het belangrijk dat lerenden informatie over bepaalde aspecten verzamelen en delen met anderen. In projectteams kunnen zij vervolgens de verbinding leggen. Neem een onderwerp als de opwarming van de aarde. Je kunt daarbij bijvoorbeeld kijken naar de relatie met landbouwproductiviteit, woestijnvorming of zeespiegelstijging. Via Twitter, RSS en andere aggregatietools kun je deze aspecten bijhouden, er over schrijven en je kennis vervolgens weer delen.
Gecontroleerde serendipiteit is dan een onderdeel van digitale geletterdheid.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Sluit mooi aan bij de bevindingen van o.a. Maarten de Laat over de kracht van zwakke verbindingen in sociale netwerken. Het blijkt dat die juist de grootste bijdrage hebben in het toevoegen van nieuwe kennis binnen een community of practice.
Vraag mij dan wel af wie die rol binnen een onderwijscontext op zich neemt. Is dat een deelnemer, docent of externe expert die wordt geraadpleegd? Lijkt erop dat dit misschien niet zoveel uitmaakt, als je er maar voor zorgt dat er voldoende mensen in het leerproces digitaal geletterd zijn. Doen deelnemers het zelf? Dan hoef je als docent hier niet achteraan te gaan. Doen ze het niet, dan moet je gaan zorgen dat ze toch van deze ‘gecontroleerde serendipiteit’ gebruik kunnen maken.