Joe Bower haalt de Finse onderwijsadviseur Pasi Sahlberg aan die het Finse onderwijssysteem vergelijkt met The Global Education Reform Movement.
De laatste ontwikkeling, waarvan Nederland helaas ook een exponent is, kenmerkt zich door het onderwijzen van kerndoelen, standaardisering van curricula, verantwoordelijkheid afleggen op basis van toetsen, marktgebaseerd management en data en controle.
Het Finse onderwijsmodel richt zich op breed en creatief leren, personalisering, professionele verantwoordelijkheid, onderwijskundig leiderschap èn samenwerking en vertrouwen.
Het Finse onderwijs presteert al verschillende jaren beter dan andere systemen. Zelfs als je kijkt naar de m.i. discutabele PISA-normen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Interessante vergelijking in dat stuk. In die vergelijking wordt echter niet ingegaan op waar ik me eerder deze week al over heb verwonderd. Op http://www.timeshighereducation.co.uk/world-university-rankings/ komt in de top-200 van universiteiten slechts 1 Finse universiteit voor (op plaats 91), terwijl er 12 Nederlandse universiteiten in de top-200 voorkomen (alleen Tilburg en de OU vallen buiten de top-200). Noorwegen heeft er 2 (181 en 191). Mogelijk te verklaren door de wijze van meten die tot die ranglijst heeft geleid (zoals Rene Hezewijk suggereerde). Op http://www.timeshighereducation.co.uk/world-university-rankings/2011-2012/analysis-rankings-methodology.html staat hoe ze tot de ranglijst komen. Er zijn 5 categorieën met 13 te beoordelen aspecten:
1. Teaching — the learning environment (worth 30 per cent of the overall ranking score)
2. Research — volume, income and reputation (worth 30 per cent)
3. Citations — research influence (worth 30 per cent)
4. Industry income — innovation (worth 2.5 per cent)
5. International outlook — staff, student and research (worth 7.5 per cent).
Hieruit haal ik vooralsnog niet de oorzaken die voor mij verklaren waarom Finland er blijkbaar niet in slaagt hun door zovelen geroemde onderwijssysteem een vervolg te geven in het HO en waarom wij er wel in slagen ondanks ons zo bekritiseerde onderwijssysteem redelijk te scoren op deze ranglijst. De overeenkomsten met Noorwegen (zij hun olie, wij ons aardgas) zijn er wel, maar zij hebben slechts 2 universiteiten in de top-200. Is het dan toch de bevolkingsgrootte (wij 4x zo groot als Finland en Noorwegen)?
@Robert Schuwer: een paar jaar geleden maakte de Universiteit Utrecht melding van een Shanghai ranking waar zij weer erg hoog in scoorde. Ik vraag me inderdaad af of je dergelijke ranglijsten niet met een pak zout moet nemen. Waar wordt opgelet? Hoe wordt gemeten? Hoe kan het dat de VS en UK de top van die lijst zo domineren?
De samenstellers van die lijsten zijn anglo of sterk gelieerd met anglo en hanteren dus ook een soort schaduw-beoordelingssysteem, dat erg veel lijkt op wat common practice is op anglo universiteiten. Bovendien is het logisch dat een (Westers)land met relatief veel inwoners en dus veel onderwijsinstellingen meer universiteiten in de top-200 heeft. Voor de UK geldt dat zij nog altijd profiteert van de brain drain in het British Empire.
Wat in ieder geval op valt in die top-200 is dat de rijkste universiteiten het beste scoren. De TUD heeft een budget van 500 miljoen en Harvard met een vergelijkbaar aantal studenten zit op 2 miljard. Cambridge is een grootgrondbezitter met wereldwijde investeringen en een populatie, die vooral na de studie een aardige duit in het zakje doet.
Deze overwegingen kunnen helpen verklaren waarom Finland matig presteert. Wat echter zeker een rol speelt is dat accreditatiesystemen niet of nauwelijks ‘kijken’ naar onderwijsvernieuwing en je er dus in de anglo-opzet nauwelijks mee kunt scoren.
@Pieter: dank voor de toevoeging. Zou wel eens een plausibele verklaring kunnen zijn.